Zabawki Gai - Ore Rebecca, 1, A tu dużo nowych ebooków
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
1
Rebecca Ore
Zabawki Gai
(Gaia's Toys)
Tłumaczenie: Marcin Wawrzyńczak
2
Chciałabym podziękować Theresie Croft, Rebece
Wright, Jimowi Thomersonowi i Bruce’owi Turnerowi za
informacje, które wykorzystałam przy pisaniu tej książki.
Wszelkie błędy z dziedziny biologii, psychiatrii czy
geografii obciążają oczywiście moje konto.
Rebecca Ore Critz,
Wirginia, 5 kwietnia 1994
3
1.
Człowiek i modliszka.
Willie Hunsucker wiedział, co mali obrzydliwi
urzędnicy z opieki społecznej szepczą na jego temat.
„Hunsucker jest na zasiłku od tak dawna, że ostatnio pięć
razy technicy musieli mu czyścić otwory na elektrody
smarem ściernym”.
Czworo jego towarzyszy leżało w interfejsie, ciała
ubrane w szare darmowe kombinezony, głowy łyse;
otoczeni byli przez gęste czarne aureole, urządzenie zaś
tłoczyło im powietrze do tchawicy przez rurkę podobną do
przewodu łączącego w samochodzie filtr powietrza
z gaźnikiem.
Niski rangą urzędnik z rzadką bródką znalazł kartę
Williego na ekranie komputera, a potem podsunął notatkę,
którą właśnie nagryzmolił, pod oczy Jacksonowi Simowi.
Zdolności ruchowe oczu Jacksona ograniczały się do
mrugania i śledzenia wzrokiem.
Notatka pojawiła się na ekranie w postaci rzędu
migających żółto cyfr i liter.
– Jedziesz do Roanoke – powiedział urzędnik do
Williego. – Furgonetka zabierze cię do kolejki. Czekaj na
niebieskie światło.
Następny.
Jackson Sim nie będzie pamiętał nic a nic przy
następnym spotkaniu, powiedzmy na balu weteranów
wojny tybetańskiej, kiedy starzy wojownicy snuć będą
opowieści bez końca o tym, jak było wysoko, jak zimno
i jak Chińczycy pikowali z wysokich przełęczy
w odrzutowych śniegochodach sterowanych za
pośrednictwem satelity.
4
Willie pamiętał – rozwalali te wykonane z włókna
szklanego sanie i nie znajdowali w środku mięsa
rozsmarowanego na pasztet ani oddzielnych kostek, tylko
utwardzony głośnik, z chichotem rozwodzący się nad tym,
jak to tybetańscy rinpocze podstępnie nakłonili Amerykę
do obniżenia produkcji żelaza i stali dla chińskich grabarzy.
A potem zrobiła się z tego wojna idealna – całkowicie
zautomatyzowana. Willie wrócił do kraju. Cały jego
majątek stanowiła bezużyteczna znajomość tybetańskiego,
trzy kufry posążków miejscowych bóstw, które jakieś
muzeum natychmiast by mu ukradło, gdyby z głupoty
zdradził opiece społecznej, że je posiada, oraz dom.
Ziemia wokół domu była teraz częścią liczących tysiąc
dwieście hektarów pastwisk dla sztucznie wyhodowanych
owiec i krów, z kosiarkami, ogrodzeniami, karmnikami,
wszystkim tak zautomatyzowanym jak na wojnie. A więc
koniec z uprawą ziemi, ale miał dom. Poszedł na zasiłek.
Oddajesz im swoją głowę. Oni wyposażają cię w trody,
blokowane za pomocą specjalnie zamykanych nakrętek.
Karmią cię płatkami, tyle że teraz płatki nie są już tym
co kiedyś, bardziej przypominają papkę z drożdży.
Zapaliło się niebieskie światło nad drzwiami. Willie
wstał z metalowego składanego krzesełka i wgramolił się
do furgonetki, kształtem przypominającej mu odrzutowe
sanie ChiComu. Opadł na fotel uwalany resztkami tytoniu
i ziemią ogrodową. Jego ogród nie bawił – było tam za
dużo robaków.
Insekty wyprowadzały go z równowagi. Jakieś
halucynogenne robactwo dopadło go w jednej
z tybetańskich wiosek, kiedy jego oddział wyruszył na
zwiad. Willie pamiętał ukąszenie – niczym zastrzyk
z kurary, głęboko w łydkę – i cztery dni pieprzenia
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]