Zakazany owoc, Erica Spindler (17 pozycji)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Splinder EricaZAKAZANY OWOCPrzełożyła: Klaryssa SłowiczankaPROLOGVacheńe, Luizjana, 1959Hope Pierron siedziała przy oknie swojejsypialni na drugim piętrze i spoglądała na leniwynurt Missisipi. Uśmiechnęła się do siebie.Podniecona i zdenerwowana, panowała w pełninad swoimi odczuciami. Całe życie czekała na tendzień. Kiedy wreszcie nadszedł, nie mogła sobiepozwolić na najmniejszy błąd, wiedziała, że musizachować ziiriną krew.Przycisnęła dłoń do rozgrzanej słońcemszyby. Miała ochotę wypchnąć ją, wydostać się,uciec precz, ku wolności. Ile razy w ciąguczternastu lat zamknięcia w tym domu zczerwonej cegły ogarniało ją podobne pragnienie?Przemienić się w ptaka, rozwinąć skrzydła,odlecieć.Od dzisiaj nie będzie musiała tęsknić zaskrzydłami.Dzisiejszydzieńprzyniesiejejwolność. Wolność i wyzwolenie od stygmatugrzechu. Od matki i ludzi, którzy ją otaczali.Dzisiaj urodzi się na nowo.Przymknęłapowieki.Myślałaoprzyszłości, ale przed oczami przesuwały sięobrazy z przeszłości, z lat spędzonych wznienawidzonymdomuzczerwonejcegły.Zbudowany w 1917 roku Pierron House przyRiver Road był jednym z przejawów kulturypołudniowejLuizjany.JejbabkaCamellia,pierwsza madame Pierron, przeniosła się tutaj zcórką i dziewczętami na krótko po likwidacjiStoryville, dawnej nowoorleańskiej dzielnicyuciech.O dziwo, nikt nie protestował, nikt się nieobruszał, nawet wtedy gdy w domu zaczęlipojawiać się mężczyźni. Po prostu akceptowanoistnienieprzybytku,takjakakceptowanosierpniowe upały i moskity - z pełną rezygnacjiniechęcią i uprzejmym lekceważeniem.Tego zresztą można było się spodziewać wLuizjanie, gdzie jedzenie, picie i inne potrzebyciałastanowiłyelementtegosamegopowszedniego obrządku, co msza i spowiedź.Luizjańczycy przyjmowali brzemię pokutne z takąsamąjoie de vivre,z jaką odnosili się dorozmaitych przyjemności życia, jedno i drugiepojmowali w bardzo specyficzny, sobie tylkowłaściwy sposób. Pierron House był dla nichzarówno symbolem pokuty, jak i rozkoszy.Sam budynek, klasycystyczna bryła zdwudziestoma ośmioma doryckimi kolumnami odfrontu i biegnącymi wokół elewacji galeriami, byłzadziwiającymdziełemarchitektury.Kiedyoświetlało go popołudniowe słońce, jaśniał, jak naironię, dziewiczą bielą, zdawał się otoczonyaureolą świętości. Gdy słońce zachodziło, blaskaureoli znikał i złudzenie świętości pryskało. Domożywał muzyką Jelly Roli Mortona, TonyJacksona i im podobnych, po pokojach niósł sięśmiech mężczyzn, którzy pojawiali się tutaj, bykupić zakazany owoc, i kobiet, które oferowały gona sprzedaż.Co wieczór, przez całe swoje życie, Hopemusiała słuchać tych śmiechów, co wieczór, zprzygnębiającą regularnością, obserwowała, jakdziewczęta pracujące u jej matki prowadzą swoichgości na górę po krętych schodach. Wyłożonemiękkim czerwonym chodnikiem stopnie wiodłydo sześciu przestronnych sypialni na piętrze, gdziepyszniły się jedwabie, brokaty i gdzie stałyszerokie, wygodne łoża.Loża tak pomyślane, by mężczyzna czułsię tutaj jak król - albo jak bóg, jeśli noc należałado udanych.Od kiedy sięgała pamięcią, wiedziała, codziejesięwsypialniach.Takjakmiałaświadomość, kim i czym jest - córką dziwki,naznaczonym grzechem dzieckiem przypadku.Ukrytawciemnychzakamarkach,podglądała z mieszaniną zgrozy i fascynacji, corobią mężczyzna i kobieta, kiedy zamykają się wsypialni. Bywało, że zaciskała wówczas mocnouda, a oddech stawał się przyspieszony.Po takich tajemnych, mrocznych seansachogarniały ją wyrzuty sumienia i szukała dla siebiekary.Wiedziała,żedopuściłaOsięczegośwystępnego,grzesznego.grzechachdowiadywała się podczas mszy i na lekcjachkatechizmu. Wysłuchiwała chrześcijańskich nauksamotnie; żadne dziecko nie odważyło się do niejzbliżyć. Poza murami kościoła, w salonachPierron House, grzeszne zachowania były wszakaprobowane,nawetpochwalane,szczególnieprzez mężczyzn, którzy śmiali się nocą, a w dzieńodwracali wzrok.Skrzypnęły schody prowadzące do jejsypialni. Hope odwróciła głowę od okna, utkwiławzrok w drzwiach. W chwilę później w progustanęła jej matka.Lily Pierron była absolutną pięknością, jakwszystkie kobiety z jej rodziny. Jej twarz i figurazdawały się nie poddawać upływowi czasu, miałate same kruczoczarne, lśniące włosy, które Hopepamiętała jeszcze z dzieciństwa. Dziewczętaszeptały za jej plecami, że Lily ma pakt z diabłem.Że wszystkie Pierron podpisały cyrograf. [ Pobierz całość w formacie PDF ]