Zalecenia dotyczące rozpoznań EKG, Książki, poradniki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Kardiologia Polska 2010; 68 (supl. IV)
Zalecenia dotyczàce stosowania
rozpoznaƒ elektrokardiograicznych
Dokument opracowany przez Grup´ Roboczà powołanà
przez Zarzàd Sekcji Elektrokardiologii Nieinwazyjnej
i Telemedycyny Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego
Pod patronatem Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego
Komitet Redakcyjny
Rafał Baranowski, Dariusz Wojciechowski, Monika Maciejewska
Skład Grupy Roboczej
Rafał Baranowski — koordynator
Katarzyna Bieganowska
Dariusz Kozłowski
Piotr Kukla
Małgorzata Kurpesa
Jacek Lelakowski
Monika Maciejewska
Maria Miszczak-Knecht
Romuald Ochotny
Magdalena PierÊciƒska
Ryszard Piotrowicz
Beata Âredniawa
Dariusz Wojciechowski
Jerzy Krzysztof Wranicz
Recenzenci
Prof. dr hab. n. med. Wanda Rydlewska-Sadowska
Prof. dr hab. n. med. Maria Trusz-Gluza
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Dàbrowski
Prof. dr hab. n. med. Grzegorz Opolski
Kardiologia Polska 2010; 68 (supl. IV)
Dr hab. n. med. Rafał Baranowski
Klinika Rehabilitacji Kardiologicznej i Elektrokardiologii
Nieinwazyjnej Instytutu Kardiologii
ul. Alpejska 42, 04–628 Warszawa
e-mail: rbaranowski@ikard.pl
Dr n. med. Maria Miszczak-Knecht
Klinika Kardiologii Instytut „Pomnik — Centrum Zdrowia Dziecka”
Al. Dzieci Polskich 20, 04–730 Warszawa
e-mail: m.mknecht@czd.pl
Prof. dr hab. n. med. Romuald Ochotny
I Klinika Kardiologii Instytutu Kardiologii Uniwersytetu
Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
ul. Długa 1/2, 61–848 Poznań
e-mail: romuald.ochotny@skpp.edu.pl
Dr hab. n. med. Katarzyna Bieganowska
Klinika Kardiologii Instytut „Pomnik — Centrum Zdrowia Dziecka”
Al. Dzieci Polskich 20, 04–730 Warszawa
e-mail: kbieganowska@wp.pl
Dr hab. n. med. Dariusz Kozłowski, prof. nadzw. GUM
Klinika Kardiologii i Elektroterapii Serca
Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego
ul. Dębinki 7, 80–211 Gdańsk
e-mail: dkozl@gumed.edu.pl
Lek. Magdalena Pierścińska
I Katedra i Klinika Kardiologii
Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, SPCSK
ul. Banacha 1A, 02–097 Warszawa
e-mail: robam@interia.pl
Dr n. med. Piotr Kukla
Oddział Internistyczno-Kardiologiczny Szpitala Specjalistycznego
im H. Klimontowicza
ul. Węgierska 21, 38–300 Gorlice
e-mail: kukla_piotr@poczta.onet.pl
Prof. dr hab. n. med. Ryszard Piotrowicz
Klinika Rehabilitacji Kardiologicznej i Elektrokardiologii
Nieinwazyjnej Instytutu Kardiologii
ul. Alpejska 42, 04–628 Warszawa
e-mail: rpiotrowicz@ikard.pl
Dr hab. n. med. Małgorzata Kurpesa
II Katedra i Klinika Kardiologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Szpital im. W. Biegańskiego
ul. Kniaziewicza 1/5, 91–347 Łódź
e-mail: kurpesa@ptkardio.pl
Dr hab. n. med. Beata Średniawa
Oddział Kliniczny Kardiologii Katedry Kardiologii, Wrodzonych
Wad Serca i Elektroterapii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego,
Śląskie Centrum Chorób Serca
ul. Szpitalna 2, 41–800 Zabrze
e-mail: bms@pro.onet.pl
Dr hab. n. med Jacek Lelakowski
Klinika Elektrokardiologii Instytutu Kardiologii Uniwersytetu
Jagiellońskiego
Collegium Medicum
w Krakowskim Szpitalu
Specjalistycznym im. Jana Pawła II
ul. Prądnicka 80, 31–202 Kraków
e-mail: jlelakow@szpitaljp2.krakow.pl
Dr n. med. Dariusz Wojciechowski
Szpital Wolski i Instytut Biocybernetyki
i Inżynierii Biomedycznej PAN
ul. Kasprzaka 17, 01–211 Warszawa
e-mail: dariusz.wojciechowski5@wp.p
Dr n. med. Monika Maciejewska
Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych, Nadciśnienia Tętniczego
i Angiologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, SPCSK
ul. Banacha 1A, 02–097 Warszawa
e-mail: momaciej@tlen.pl
Dr hab. n. med. Jerzy Krzysztof Wranicz
Zakład Elektrokardiologii i Katedry Kardiologii i Kardiochirurgii
Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
ul. Sterlinga 1/3, 91–425 Łódź
e-mail: holter@csk.umed.lodz.pl
Kardiologia Polska 2010; 68 (supl. IV)
WST¢P
„Zalecenia dotyczące stosowania rozpoznań elektrokardiograicznych” wymagają krótkiego wprowadzenia.
Jest to dokument, który w tej formie nie ma swojego odpowiednika w literaturze światowej. Powstał w gronie
Ekspertów i ma na celu jak największe ujednolicenie interpretacji EKG. Zalecenia są konsensusem w zakresie
kryteriów, a także zawierają wskazówki, jak rozwiązywać najczęściej występujące trudności diagnostyczne.
Aby podane kryteria były klarowne, w wielu z nich podano jednoznaczne kryteria czasowe, częstotliwościowe
lub amplitudowe. Autorzy dokumentu zdają sobie sprawę z ograniczeń, jakie niesie tak rygorystyczne podej-
ście. W codziennej praktyce nie zawsze te kryteria są spełnione w stu procentach, ale celem dokumentu jest
przedstawienie ich w takiej postaci, aby mogły być zastosowane w większości przypadków.
Trzeba mieć również świadomość, że nie zawsze są spełnione wszystkie kryteria, bywa że są spełnione tylko
częściowo albo są po części spełnione dla dwóch lub więcej rozpoznań. Są to te sytuacje, które trudno ująć
jednoznacznymi zaleceniami i które zwykle wymagają stosowania opisów alternatywnych (rozważanie dwóch
lub więcej rozpoznań). W tych opisach trzeba jednak brać również pod uwagę prawdopodobieństwo ich wy-
stąpienia, skupiając się przede wszystkim na tych występujących częściej.
Dodatkowo dokument ma również na celu pomoc w organizacji egzaminów z EKG. Zawiera szereg uwag
dla Komisji Egzaminacyjnych co do sposobu przeprowadzania egzaminu. Zdającym i Komisjom daje jedno
wspólne źródło kryteriów rozpoznań EKG.
CZYM TEN DOKUMENT NIE JEST?
Ten dokument nie jest podręcznikiem EKG.
Korzystanie z niego wymaga wiedzy z zakresu elektroizjologii
serca, powstawania elektrokardiogramu, techniki rejestracji EKG, podstaw stymulacji serca. W tym dokumen-
cie można znaleźć tylko obecnie stosowane kryteria rozpoznań elektrokardiograicznych.
Ten dokument nie uczy doświadczenia w zakresie elektrokardiograii, to można osiągnąć poprzez oglądanie
i opisywanie dużej liczby EKG (jak wspominają zalecenia amerykańskie — trzeba obejrzeć przynajmniej 3000
zapisów, a pierwsze 500 opisać pod kontrolą osoby doświadczonej w EKG).
Ten dokument nie jest wystarczający do nauki EKG przed egzaminem, może tylko ułatwić usystematyzowa-
nie poznanych reguł.
Dokument będzie aktualizowany na podstawie nowych publikacji pojawiających się w piśmiennictwie polskim
i światowym.
Czekamy na Państwa uwagi – e-mail: baranowski@ikard.pl
SKRÓTY STOSOWANE W DOKUMENCIE
ACC
— American College of Cardiology
ACCF
— American College of Cardiology Foundation
AHA
— American Heart Association
HRS
— Heart Rhythm Society
WHO
— World Health Organization
ICD
— wszczepialny kardiowerter-deibrylator
CRT
— rozrusznik z funkcją resynchronizacji
LBBB
— blok lewej odnogi pęczka Hisa
RBBB
— blok prawej odnogi pęczka Hisa
OZW
— ostry zespół wieńcowy
VT
— częstoskurcz komorowy
p-k
— przedsionkowo-komorowy
mm
— milimetr
ms
— milisekunda
mV
— miliwolt
mż.
— miesiąc życia
rż.
— rok życia
s
— sekunda
SŁOWNIK POJ¢å U˚YWANYCH W DOKUMENCIE
ORAZ ZASADY POMIARÓW
Elektrokardiogram jest zapisem czynności elektrycznej serca.
Spoczynkowe 12-odprowadzeniowe EKG wykonujemy zwy-
kle z przesuwem 25 mm/s i cechą 1 mV = 10 mm.
Załamek P
odpowiada depolaryzacji przedsionków,
ze-
spół QRS
— depolaryzacji komór,
odcinek ST
i
załamek T
— repolaryzacji komór.
POJ¢CIA
Załamek
— wychylenie krzywej EKG w górę (dodatni) lub
w dół (ujemny) od linii izoelektrycznej; za linię izoelektrycz-
ną najczęściej przyjmuje się odcinek TP, tj. odcinek od końca
załamka T do początku załamka P.
Morfologia załamka/zespołu — w celu jej opisania
stosuje się wiele zwyczajowych określeń, takich jak:
•
jednofazowy (dodatni lub ujemny);
•
dwufazowy (dodatnio-ujemny lub ujemno-dodatni);
•
dwuszczytowy (dwugarbny) — obecność dwóch wy-
chyleń na szczycie załamka;
•
zazębiony — obecność wychyleń nieprzekraczających
linii izoelektrycznej na ramieniu załamka.
Czas trwania załamka
— czas od początku do końca załamka.
Amplituda załamka
— odległość od linii izoelektrycznej
do szczytu załamka (mierzona w linii prostopadłej do linii
izoelektrycznej).
W zespole QRS:
•
załamek Q — to pierwsze wychylenie ujemne;
•
załamek R — to pierwsze wychylenie dodatnie (jeżeli
wychyleń jest więcej niż jedno, to kolejne opisujemy
jako R’, R”);
•
załamek S — to każde wychylenie ujemne za załam-
kiem R (jeżeli wychyleń jest więcej niż jedno to kolejne
opisujemy jako S’, S”).
Opisując załamki zespołu QRS, dla podkreślenia różnic
ich amplitudy stosujemy litery duże i małe — q, Q, r,
R, r’, R’, s, S.
Zespół QRS dodatni lub ujemny
oznacza, że największe
wychylenie zespołu QRS jest odpowiednio ku górze lub
ku dołowi.
Strefa przejściowa
— odprowadzenie/a przedsercowe, w któ-
rym amplituda załamka R równa jest amplitudzie załamka S.
Czas do szczytu załamka R
— czas od początku zespołu
QRS do szczytu ostatniego załamka R (mierzony od począt-
ku zespołu QRS do punktu przecięcia linii prostopadłej pro-
wadzonej od szczytu załamka R do linii izoelektrycznej).
Oś elektryczna załamka/zespołu
— kierunek średniego
wektora depolaryzacji w płaszczyźnie czołowej.
www.kardiologiapolska.pl
 4
Kardiologia Polska 2010; 68 (supl. IV)
Odcinek
— część krzywej elektrokardiograicznej od końca
załamka do początku następnego załamka, zmiany jego
położenia mierzymy w stosunku do linii izoelektrycznej.
Odstęp
— część krzywej elektrokardiograicznej obejmującej
odcinek i załamek/załamki mierzony w milisekundach.
Rytm
— trzy kolejne pobudzenia z jednego ośrodka, do-
tyczy najczęściej załamków P, ale może dotyczyć również
zespołów QRS — rytmy pochodzące z węzła przedsionko-
wo-komorowego lub komór.
Pauza
— odstęp między następującymi po sobie zespołami
QRS dłuższy niż 2 sekundy.
Przedwczesny
— dotyczy załamka P lub zespołu QRS, które
pojawiają się wcześniej niż spodziewana kolejna ewolucja
rytmu prowadzącego. Istnieje również pojęcie „późne po-
budzenia przedwczesne” — dotyczy to pobudzeń występu-
jących w okresie 80–100% czasu trwania cyklu rytmu pro-
wadzącego.
Kryteria częstotliwości stosowane w dokumencie do
klasyikacji arytmii:
•
< 50–60/min (czasem < 40/min) — bradykardia zatoko-
wa, rytmy zastępcze;
•
50–60–100/min — rytmy, czynne rytmy, nienapadowy
częstoskurcz;
•
> 100/min — częstoskurcze.
CZĘSTOTLIWOŚĆ/MIN < 40 40–49 50–59
60–100
> 100
Prawidłowy rytm
zatokowy
Tachykardia zatokowa > 120/min
rozważ częstoskurcz zatokowy
Rytm zatokowy
Bradykardia zatokowa
ARyTMIE
CZĘSTOTLIWOŚĆ/MIN < 39 40–49 50–59
60–100
> 100
Rytmy przyspieszone
(rytmy czynne)
Rytmy zastępcze
Częstoskurcze
Przedsionek
*
*
Węzeł p-k
Komory
*Bardzo rzadkie przypadki, rozpoznanie zastępczego lub czynnego rytmu przedsionkowego możliwe tylko, gdy widoczne są relacje do
rytmu zatokowego (zmiana częstotliwości i morfologii załamka P)
PRZYJ¢TE GRANICE ARBITRALNE Z ZASTRZE˚ENIEM
DOTYCZÑCYM OGRANICZE¡
Zasady pomiaru:
Czas trwania załamka P
— pomiaru dokonujemy w odpro-
wadzeniach kończynowych, najczęściej w odprowadzeniu II.
Odcinek PQ
— czas od końca załamka P do początku zespołu QRS.
Odstęp PQ
— mierzy się od początku załamka P do począt-
ku zespołu QRS w odprowadzeniu, w którym jest najszerszy
załamek P. W piśmiennictwie bywa zamiennie stosowany
dla tego odstępu skrót PR.
Odstęp RP’
— czas od szczytu załamka R do załamka P wy-
stępującego po zespole QRS (dotyczy diagnostyki arytmii
nadkomorowych i komorowych).
Czas trwania zespołu QRS
— pomiaru dokonujemy w jed-
nym z 12 odprowadzeń standardowych, w którym dobrze
jest widoczny początek i koniec zespołu QRS i w którym ze-
spół QRS jest najszerszy.
Odcinek ST
— od końca zespołu QRS (tzw. punkt J) do począt-
ku załamka T. Uniesienie i obniżenie ST mierzymy w punkcie J.
Określamy również typ uniesienia (kopulaste, poziome, wklę-
słe) i obniżenia (poziome, skośne do dołu, skośne ku górze).
Odstęp QT
— od początku zespołu QRS do końca załamka
T. Odstęp QT mierzymy w odprowadzeniu, w którym po-
czątek zespołu QRS i koniec załamka T są dobrze widoczne.
Pomiaru dokonujemy przynajmniej w trzech cyklach rytmu.
Przy rytmach nadkomorowych z niemiarowością zespołów
QRS (np. niemiarowość zatokowa, nadkomorowe wędrowa-
nie rozrusznika, migotanie przedsionków, trzepotanie przed-
sionków) należy uwzględnić większą liczbę cykli, minimum 5.
Pomiar QTc wykonany przy niemiarowości odstępów RR ma
ograniczoną wartość kliniczną, ma istotne znaczenie przy śle-
dzeniu dynamiki QTc w kolejnych zapisach EKG.
Przy pomiarze odstępu QT napotykamy na następu-
jące problemy:
•
Znalezienie początku zespołu QRS i końca załamka T
— jeśli fala U łączy się z załamkiem T, to jego koniec
wyznaczamy w punkcie przecięcia się stycznej do ramie-
nia zstępującego załamka T i linii izoelektrycznej. Trzeba
pamiętać, że ten sposób wyznaczenia końca załamka T
może powodować niedoszacowanie odstępu QT.
•
Określenie odprowadzeń, w których dokonujemy po-
miaru — jeśli pomiaru dokonujemy z pojedynczych od-
prowadzeń, to należy wybrać to, w którym odstęp QT
jest najdłuższy.
•
Korekcja czasu trwania odstępu QT w odniesieniu do
częstotliwości rytmu serca — istnieje wiele wzorów do
obliczania skorygowanego odstępu QT (QTc) w odnie-
sieniu do częstotliwości rytmu serca. Jednym z najczę-
ściej używanym jest wzór Bazetta, który można stoso-
wać w przedziale częstotliwości rytmu od 50 do 100/
min według wzoru: QTc = QT/RR
0,5
. W piśmiennictwie
rzadziej można spotkać stosowanie innych formuł, np.
Fridericia, Hodgesa etc.
Większość nowoczesnych aparatów EKG wykonuje po-
miary automatycznie. Metody pomiaru zależą od produ-
centa. Pomiary automatyczne zawsze wymagają weryi-
kacji przez osobę opisującą elektrokardiogram
ZASADY OPISU ELEKTROKARDIOGRAMU
Elektrokardiogram przedstawiany do opisu w codziennej
praktyce klinicznej musi mieć dołączone informacje doty-
czące wieku, płci, stosowanych leków oraz rozpoznania kli-
nicznego. Bardzo wskazane jest porównanie z poprzednim
zapisem EKG. W niektórych sytuacjach klinicznych w celu
ustalenia ostatecznego rozpoznania niezbędna jest możli-
wość śledzenia ewolucji zmian w kolejnych zapisach EKG.
Przed rozpoczęciem opisu należy sprawdzić cechę i szyb-
kość przesuwu oraz czy jakość techniczna elektrokardiogra-
mu jest zadowalająca, oraz czy wszystkie odprowadzenia
zostały podłączone prawidłowo [kody 1–6].
W pierwszym etapie opisu po identyikacji wszystkich
ewolucji i załamków zapisu należy wykonać pomiary za-
łamków, odcinków i odstępów możliwych do pomiaru i nie-
zbędnych do wykonania opisu. Może to polegać na weryi-
kacji pomiarów wykonanych automatycznie.
www.kardiologiapolska.pl
 5
Kardiologia Polska 2010; 68 (supl. IV)
Elementy opisu elektrokardiogramu w kolejnoÊci
(dekalog opisu EKG)
1. Opis rytmu prowadzącego (rytmów) serca widocznych w za-
pisie oraz ich częstotliwości [kody 10–14, 112, 113, 117, 118].
2. Opis osi elektrycznej serca (jeżeli jest to możliwe) [kody 20–27].
3. Ocena załamków P pod względem morfologicznym oraz
ewentualnego występowania zaburzeń przewodzenia
zatokowo-przedsionkowego [kody 15–17, 60–62].
4. Ocena czasu trwania odstępu PQ, związku załamków P
z zespołami QRS oraz ewentualnych zaburzeń przewo-
dzenia przedsionkowo-komorowego (punkty 3 i 4 nie
dotyczą zapisów, w których rytmem prowadzącym nie
jest rytm zatokowy) [kody 40–47].
5. Ocena czasu trwania zespołów QRS i ewentualnych za-
burzeń przewodzenia śródkomorowego [kody 50–59].
6. Ocena amplitudy załamków zespołów QRS pod kątem
występowania przerostu komór [kody 63–65].
7. Ocena morfologii zespołów QRS pod kątem występo-
wania patologicznych załamków Q lub redukcji załam-
ków R [kody 90C, 91C, 92C, 93B, 95B, 96, 97B, 102].
8. Ocena odcinka ST zwłaszcza pod kątem występowania
zmian typu uniesienia, obniżenia, ocena załamka T oraz
czasu trwania odstępu QTc [kody 70–82].
9. Ocena występujących arytmii [kody 110–144].
10. U pacjentów z wszczepionym rozrusznikiem/ICD opisu-
jemy jego funkcjonowanie [kody 150–161].
Musi być podany wiek i płeć pacjenta.
Na zapisie muszą być podane informacje dotyczące ce-
chy i przesuwu zapisu. Możliwy przesuw 25 lub 50 mm/s.
Zapisy stymulatorowe muszą zawierać podstawowe infor-
macje o rozruszniku niezbędne do wykonania opisu EKG:
AAI — częstotliwość podstawowa, program nocny, hi-
stereza, funkcja R;
VVI — częstotliwość podstawowa, program nocny, histe-
reza, funkcja R;
VDD — częstotliwość podstawowa, program nocny, histe-
reza, funkcja R, opóźnienie przedsionkowo-komorowe;
DDD — częstotliwość podstawowa, program nocny, histe-
reza, funkcja R, opóźnienie przedsionkowo-komorowe.
Zmiany elektrokardiogramu powinny być jednoznaczne
i czytelne, w przypadkach niejednoznacznych, granicznych
Komisja musi dopuszczać opisy alternatywne.
Dla utrzymania jednoznaczności opisów elektrokardio-
gramów warto zachować zasadę, aby rozpoznanie nie za-
leżało od zmian w załamkach, odcinkach o rozdzielczości
mniejszej niż 10 ms i/lub 1 mm (20 ms dla przesuwu 25
mm/s). Jeżeli ta zasada nie jest spełniona, powinny być do-
puszczone rozpoznania alternatywne lub opisy traktujące
rozpoznania jako „możliwość”.
Proponowany tryb egzaminu z EKG (kardiologia)
— zalecenia dla Komisji
Egzamin polega na opisie 5 zapisów EKG (mogą to być stan-
dardowe zapisy EKG oraz zapisy wykonane metodą Holtera
(2 lub więcej odprowadzeń, 12-odprowadzeniowe). Rodzaj
zapisu EKG powinien być opisany.
Komisja powinna starannie dobrać elektrokardiogramy,
mając na względzie poziom trudności, pamiętając, że eg-
zamin dotyczy specjalistów o najwyższej kompetencji w za-
kresie interpretacji EKG.
Przed rozpoczęciem egzaminu Komisja powinna określić
dla każdego zapisu EKG listę rozpoznań, jakie powinny się
znaleźć w opisie elektrokardiogramu. Poza wyjątkowymi sy-
tuacjami, dla każdego zapisu lista taka powinna się składać
z przynajmniej 3 rozpoznań.
Podczas sprawdzania opisów należy brać pod uwagę, czy za-
warto w nich rozpoznania oczekiwane przez Komisję oraz czy
dodatkowe rozpoznania zostały użyte w sposób uzasadniony.
Komisja nie powinna traktować wszystkich rozpoznań
(braku w opisie lub niepotrzebnego opisu) w sposób jedna-
kowy. Rozpoznania dotyczące opisu rytmu serca, zaburzeń
przewodnictwa na wszystkich poziomach, cech świeżej czy
przebytej martwicy, arytmii oraz podstawowych zaburzeń
pracy stymulatorów mają istotny wpływ na podejmowanie
niekiedy bardzo poważnych decyzji klinicznych. Błędy w ta-
kich rozpoznaniach mogą skutkować zaniechaniem lub wy-
konywaniem niepotrzebnych procedur. Błędy tego rodzaju
mogą dyskwaliikować opis elektrokardiogramu, nawet je-
żeli inne rozpoznania zostały zawarte w opisie tego EKG
w sposób prawidłowy.
Uwagi
•
Opis EKG należy wykonywać na podstawie oceny
wszyst-
kich
ewolucji we
wszystkich
odprowadzeniach.
•
Aby zmniejszyć liczbę pomyłek i przeoczeń istotnych
zmian EKG zaleca się zawsze utrzymywać proponowany
schemat opisu.
•
Każdy opis EKG powinien uwzględniać wszystkie te ele-
menty, które są w nim możliwe do opisu. Na przykład
opis EKG „blok III stopnia” bez opisu rytmu prowadzące-
go jest niewystarczający.
•
To, co zwykle jest możliwe do opisania, to rytm serca i oś
elektryczna. Przy braku zmian zapisu można opis zakoń-
czyć stwierdzeniem „zapis w granicach normy”. Jeżeli
stwierdzamy zmiany w EKG, to poza opisem rytmu i osi
opis takiego EKG zawiera prezentację odchyleń od stanu
prawidłowego (nie opisujemy tego, co jest prawidłowe).
Opis automatyczny i pomiary wykonane automatyczne
zawsze wymagają weryikacji.
EGZAMIN Z EKG
Zapisy przedstawiane do opisu na egzaminie muszą być
czytelne, nienagannej jakości technicznej (poza prawidło-
wością podłączeń, co może być elementem sprawdzania
znajomości EKG).
Odprowadzenia powinny być opisane (w zapisach 24 h
EKG z liczbą kanałów mniejszą niż 12 odprowadzenia mogą
być również opisane).
SCHEMAT DOKUMENTU
GRUPA ROZPOZNAŃ
Uwagi wstępne
— dotyczące grupy rozpoznań (nie zawsze obecne)
Nr kodu
Nazwa kodu
Alternatywne nazwy kodu
Kryteria rozpoznawcze:
Kryteria rozpoznawcze u dzieci:
(są uwzględniane tylko, gdy są odmienne niż u dorosłych)
Trudności diagnostyczne:
Uwagi:
www.kardiologiapolska.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]