Zasady rehabilitacji medycznej i psychopedagogicznej w hipoterapii, zwierzeta, psychologia zwierzat
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zasady Rehabilitacji Medycznej i Psychopedagogicznej w hipoterapii
Wysłano dnia 29-09-2005 o godz. 20:42:24
Temat: Hipoterapię jak kaŜdą inną formę usprawniania obowiązują zasady rehabilitacji
medycznej i psychopedagogicznej tj.
·
posiadanie pełnego zakresu informacji dotyczących dysfunkcjach ruchowych i
psychofizycznych usprawnianego pacjenta,
·
wczesność i systematyczność działań,
·
szerokie podejście do problemu niepełnosprawności.
Hipoterapię jak kaŜdą inną formę usprawniania obowiązują zasady rehabilitacji medycznej i
psychopedagogicznej tj.
·
posiadanie pełnego zakresu informacji dotyczących dysfunkcjach ruchowych i
psychofizycznych usprawnianego pacjenta,
·
wczesność i systematyczność działań,
·
szerokie podejście do problemu niepełnosprawności.
Hipoterapia nie jest cud metodą, ale przy intensywnej i systematycznej pracy przynosi
wymierne efekty.
Stworzono listę jednostek chorobowych kwalifikujących do usprawniania, lecz jak kaŜda
metoda rehabilitacyjna wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta przez lekarza
prowadzącego i terapeutę.
A oto niektóre dysfunkcje organizmu kwalifikujące do usprawniania hipoterapią:
Mózgowe poraŜenia dziecięce, a szczególnie:
·
Przewaga niedowładów kończyn,
·
Postacie pozapiramidowe,
·
Postacie ze "słabym tułowiem",
·
Postacie z zaburzeniami równowagi,
·
Postacie z tendencją do przywiedzeniowego ułoŜenia kończyn,
·
Momenty, w których dzieci z MPD rozpoczynają lub doskonalą siadanie, wstawanie
lub chodzenie,
Inne niŜ MPD poraŜenia i niedowłady spastyczne, wiotkie i dyskinezy (np. pourazowe)
·
Opóźnienia psychoruchowe,
·
Kręcz karku
·
Stwardnienie rozsiane (SM)
·
Postępujące dystrofie mięśniowe (bardzo łagodne formy terapii)
·
Rozszczepy kręgosłupa po zoperowaniu towarzyszącej przepukliny oponowej lub
oponowo-rdzeniowej
·
Skrzywienia boczne kręgosłupa (skoliozy) I stopnia,
·
Wady postawy
·
Choroba Scheuermanna,
·
Dysplazje bioder (poza przypadkami częstych zwichnięć, najlepiej po
rekokonstrukcyjnej operacji)
·
Artrogrypozy (poza przypadkami duŜych przykurczy bioder),
·
Stany po urazach kręgosłupa i rdzenia - późna faza usprawniania, nie w uszkodzeniach
części szyjnej,
·
Przykurcze i ograniczenia ruchomości mięśni i stawów,
·
Stany po amputacjach kończyn szczególnie dolnych,
·
Autyzmy dziecięce,
·
Zespół Downa,
·
Wady słuchu i wzroku,
·
Zaburzenia emocjonalne i adaptacyjne towarzyszące alkoholizmowi, narkomani i
problemom tzw. " trudnych dzieci" i "trudnej młodzieŜy",
·
Inne. Leczenie nerwic, wczesnej niezaawansowanej koksartrozy, otyłości, zaparć u
dzieci, Heinego Medina (polio)
Podstawowe przeciwwskazania do hipoterapii:
·
Silne uczulenia na sierść i pot koński,
·
Niezagojone rany od drobnych skaleczeń po duŜe odleŜyny,
·
Zły ogólny stan zdrowia, skrajne wyniszczenie organizmu,
·
Ostre infekcje i stany gorączkowe, w tym częste infekcje dróg moczowych,
·
Zwichnięte stawy biodrowe, równieŜ dysplazje z częstymi incydentami zwichnięć,
·
Stany po świeŜych złamaniach i operacjach,
·
DuŜe skoliozy I, II, II, IV stopnia,
·
Ostra faza choroby Scheueremanna i jej postać obejmująca odcinek lędźwiowy,
·
Częsta skłonnośc do dyskopatii,
·
ZZSK (Zesztywniające Zapalenie Stawów Kręgosłupa),
·
Osteoporoza duŜego stopnia lub inna przyczyna łamliwości kości,
·
Zaawansowana koksartroza,
·
Trwałe zniekształcenia duŜego stopnia układu kostno-stawowego,
·
Miastenie,
·
Bardzo częste i cięŜkie napady padaczkowe - sama padaczka nie jest przeciw
wskazaniem,
·
Bardzo cięŜkie upośledzenie umysłowe, skrajne autyzmy, krytyczne bunty zwłaszcza
z towarzyszącymi krzykami i agresją,
·
Hemofilia i inne skazy krwotoczne,
Część tych wskazań jest bezwzględna, część względna uzaleŜniona od szczegółów. Zawsze
ostateczne decyzja naleŜy do lekarza prowadzącego.
Zasady bezpiecze
ń
stwa podczas zaj
ęć
z hipoterapii.
Ustawa z dnia 18 stycznia 1996 roku o kulturze fizycznej (Dz.U.Nr 25)
rozdział 10 "Zasady bezpieczeństwa w dziedzinie kultury fizycznej" Art.50.1. Osoby prawne i
fizyczne prowadzące działalność w sferze kultury fizycznej są odpowiedzialne za
bezpieczeństwo, porządek i higieniczne warunki podczas imprez sportowych oraz zapewniają
bezpieczne i higieniczne warunki uprawniania sportu, rekreacji ruchowej i zajęć
rehabilitacyjnych ich uczestnikom. Ustawa ta nakłada na Nas prowadzących usługi w zakresie
hipoterapii podjęcie szeregu działań mających na celu zapewnienie maksymalnego
bezpieczeństwa i komfortu psychicznego naszym podopiecznym (pacjentom).
W związku z tym, iŜ istotnym czynnikiem wywołujących niechęć ze strony lekarzy do
hipoterapii jest poczucie ryzyka kojarzące się ze sportem jeździeckim (jedna z bardziej
urazowych dyscyplin sportu), tą właśnie niechęć naleŜy zwalczać za wszelką cenę
egzekwując u prowadzących zajęcia zabezpieczenia pacjenta w 100 %.
Szczególną uwagę naleŜy zwrócić na udzielenie swoistego instruktaŜu kaŜdym nowo
przybyłym, dotyczącego przestrzegania zasad BHP przy obchodzenia się z końmi w stajni, na
ujeŜdŜalni i w terenie.
Koń do zajęć z niepełnosprawnymi musi być odpowiednio przygotowany, a pacjent musi
posiadać stosowne skierowanie od lekarza prowadzącego stwierdzające wskazania do
uprawniania hipoterapią.
Pacjent musi ponadto posiadać:
·
odpowiednie nie krępujące ruchów ubranie,
·
dobrze dopasowany kask ochraniający głowę,
Za bezpieczeństwo mniej sprawnych pacjentów odpowiada asekurujący ( z dołu lub z góry) i
prowadzący konia. W hipoterapii często wykorzystuje się dodatkowe rekwizyty,
urozmaicające zajęcia, naleŜy jednak pamiętać, aby wykonane były z materiałów nie
kaleczących jeźdźca i konia.
Teren do prowadzenia zajęć powinien odpowiadać następującym wymogom:
·
teren o równym podłoŜu, nigdy podłoŜe twarde,
·
teren bez wystających elementów mogących stanowić zagroŜenie Ŝyciu lub zdrowiu
pacjenta i konia,
·
powinno być to miejsce zapewniające odrobinę intymności pacjentowi przecieŜ jest to
zabieg jak kaŜdy inny,
KaŜda osoba zajmująca się hipoterapią jest zobowiązana do propagowania idei bezpiecznej
terapii.
Tworząc własny ośrodek lub zaczynając pracę jako hipoterapeta, za główny cel naleŜy
postawić sobie stworzenie własnego wewnętrznego regulaminu etycznego, w którym na
pierwszym miejscu naleŜy stawiać działania zmierzające do zapewnienia pacjentom
bezpieczeństwa i komfortu psychicznego. Realizując te podstawowe zasady nasza praca
będzie przyjemnością przynoszącą korzyści pacjentowi.
Część trzecia porad dla rodziców. Do lata i sezonu urlopowego pozostało juŜ niewiele czasu
w związku z tym chciałbym wprowadzić zainteresowanych w arkana Turnusów
Rehabilitacyjnych organizowanych w kraju.
Biorąc pod uwagę decyzję nr 1 Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych z
dnia 26 stycznia 2000 roku w sprawie obowiązujących standardów w zakresie organizowania
turnusów rehabilitacyjnych przy współudziale środków państwowego funduszu rehabilitacji
osób niepełnosprawnych oraz kierowania osób niepełnosprawnych do uczestnictwa w tych
turnusach, przez pojęcia:
·
turnus rehabilitacyjny - rozumie się formę aktywnej rehabilitacji, połączoną z
elementami wypoczynku, mającą na celu przede wszystkim ogólną poprawę
sprawności, wyrobienie zaradności, pobudzenie i rozwijanie zainteresowań osób
niepełnosprawnych.[
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej - Pełnomocnik Rz
ą
du do
Spraw Osób Niepełnosprawnych, Broszura Standardy w zakresie organizowania
turnusów rehabilitacyjnych przy współudziale
Ś
rodków PFRON, Stycze
ń
2000
]
·
ośrodek - ośrodek zapewniający niepełnosprawnym dogodne, dostosowane do potrzeb
wynikających z niepełnosprawności, warunki pobytu i efektywną realizację programu
turnusu. [
przypis j.w.
]
Organizatorami turnusów mogą być osoby prawne i fizyczne profesjonalnie zajmujące się
rehabilitacją osób niepełnosprawnych lub specjalizujące się w organizacji turnusów
rehabilitacyjnych.
Organizator zobowiązany jest do zabezpieczenia turnusu od strony organizacyjnej, kadrowej i
technicznej w sposób gwarantujący osobom niepełnosprawnym bezpieczne warunki
uczestnictwa w turnusie.
WyróŜnia się następujące rodzaje turnusów rehabilitacyjnych:
·
ogólnousprawniające z programem rekreacyjno-wypoczynkowym i kulturalnym,
·
specjalistyczne z programem:
- rekreacyjno-sportowym i sportowym (obozy Ŝeglarskie, spływy kajakowe),
- szkoleniowe ( nauka jazdy samochodem),
- psychoterapeutyczne,
- rozwijającym zainteresowania i uzdolnienia,
- nauki niezaleŜnego funkcjonowania
W związku z powyŜszym warto sprawdzić oferty pod tym kątem w/w uwag analizując
przygotowanie fachowe oraz doświadczenie organizatorów turnusu, na który planujemy się
wybierać w końcu kosztować będzie nas to nie małe pieniądze, a przy okazji niefachowa i
niekompetentna obsługa moŜe spowodować szereg stresujących sytuacji.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]