Za cudze grzechy, (2)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Mojemu synowi Jasiowi, z miłościąByś zupełnie był mądry, wiek ci nie wystarczy.(przysłowie polskie)Rozdział IIgnacy, Zgierz, lipiec 1889– Ignaś! Gdzie jesteś? – dobiegł go głos siostry.Przez chwilę, kiedy przechodziła przy karłowatym krzaku, podktórym leżał, widział jej chude łydki. Były wątłe jak patyczki, którychmatka używała jako rozpałki do pieca.Starał się nie oddychać, wsłuchując się w bicie swego serca. Jakodziecko zawsze pragnął być niewidzialny. To nic, że minęło tyle lat. Topragnienie wciąż w nim tkwiło.Ciekawe, co pomyśleliby jego koledzy z gimnazjum, gdybyzobaczyli, jak spędza wakacje. Chyba tarzaliby się ze śmiechu po tejsoczyście zielonej trawie nad rzeką!– Ignaś! – teraz rozległ się głos jego młodszego brata,przestraszonego tą sytuacją.Postanowił, że jeszcze trochę wytrzyma w ukryciu, a potem donich dołączy. Bardzo lubił, kiedy ich niepokój przechodził w dzikąradość na jego widok. Skakali wtedy jak młode kózki, ściskając goi obcałowując.Ignacy Osowski nigdy by się nie przyznał kolegom, jak bardzotęsknił za tymi pędrakami, kiedy przez długie miesiące szkolnej naukiprzebywał z daleka od nich. Niby Warszawa nie była aż tak odległa, alepieniądze od dziadka wystarczały tylko na pokrycie kosztów naukii zamieszkania. Na podróże rodziców nie było już stać. Za każdymrazem więc, kiedy po dłuższej przerwie przyjeżdżał do domu, dzieciakibyły już większe i rozumniejsze. Pewnie za parę lat nie będą już za nimwodzić takim pełnym oddania wzrokiem, niczym małe pieski. Onrównież za rok, kiedy skończy gimnazjum i, jak miał nadzieję, zdamaturę, nie będzie miał pewnie czasu, żeby szaleć z rodzeństwem połąkach i bawić się w chowanego.Będzie wówczas statecznym mężczyzną. Ojciec próbował muznaleźć posadę w Zgierzu, ale Ignacy miał znacznie rozleglejsze plany,o których nie zamierzał jeszcze opowiadać ojcu. Gdy tylko zda maturę...Bo wtedy to zostanie słynnym badaczem i podróżnikiem. Takim [ Pobierz całość w formacie PDF ]