Zabij mnie znow, (2)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->PrologPadało, kiedy po mnie przyszli. Patrzyłam przez okno.Pękate krople deszczu ściekały strużkami po odbiciu mojejbladej twarzy. Żałowałam swoich impulsywnych decyzji, choćgdy je podejmowałam, wydawały mi się słuszne, i rozmyślałamo tym, co dalej wydarzy się w moim życiu.Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, nie sprawdziłamnawet kto to. Zdawało mi się, że wiem. Wybaczył mi. Pobiegłamdo drzwi i otworzyłam je na oścież, uśmiechając się do swojegogościa, aby mu pokazać, jak się cieszę.Natychmiast wiedziałam, że to nie jest osoba, której sięspodziewałam. Poczułam, jak moje ciało przeszywa nagła falapaniki. Próbowałam zamknąć drzwi, ale było za późno. Zadrzwiami pojawiła się druga twarz, pod każdym względem takasama jak pierwsza. Te same rysy, te same policzki błyszczącejak u cherubinów, odbijające światło z przedpokoju.Popatrzyłam na identyczne chińskie maski i nogi prawie siępode mną ugięły. Plastik był gładki, w żółtawym odcieniu cery,a puste oczodoły w kształcie diamentów ujawniały obecnośćwpatrujących się we mnie ludzkich źrenic.Nie zdążyłam nawet krzyknąć. Odziana w rękawiczkę dłońwyrwała się w moją stronę i chwyciła mnie za gardło, zaciskającsię mocniej i mocniej, aż poczułam, że zaraz zemdleję. „Po co tuprzyszli? Czego ode mnie chcą?”.Mówili cicho, bez akcentu charakterystycznego dlalokalnych oprychów, którego się spodziewałam. W jakiś sposóbpoczułam się przez to jeszcze gorzej. Przyszli tu w konkretnymcelu, a ja nie miałam pojęcia w jakim. Nie odzywali się do mnie.Mówili do siebie, jakby w ogóle mnie tu nie było. Naglący tonw ich głosach kłócił się z uśmiechami na maskach. Całe mojeciało zjeżyło się z przerażenia.Widziałam zęby pierwszego z mężczyzn pomiędzyczerwonymi ustami maski. Były zaciśnięte, jak gdyby wysiłekzwiązany z duszeniem mnie jedną ręką przerastał go. Widokdwóch zestawów warg – ludzkich, cielistych, pomiędzysztywnymi, plastikowymi – zmroził mi krew. Mimo to wciąż niemogłam przestać przyglądać się masce i ledwie widocznemu podnią człowiekowi.Drugi mężczyzna chwycił moje ręce i zawiązał mi je zaplecami czymś twardym i zimnym, co wżynało mi się w skórę.A potem między zęby włoży mi knebel, wpijający mi sięw kąciki ust, drażniący moją skórę szorstkim materiałem.Dwaj mężczyźni znów się odezwali, ale ich słowa rozmyłysię w mojej głowie, były właściwie tylko szumem.Patrzyłam, jak pierwszy wchodzi do przedpokoju.Oddalając się od nas, ściągnął maskę. Nie zauważył, że widzęjego odbicie w lustrze. Zdałam sobie sprawę, że fakt, iżwidziałam jego twarz i że już wszędzie ją rozpoznam, możeokazać się moją zgubą. Szybko spuściłam wzrok, w nadziei, żeżaden z mężczyzn nie dostrzegł, jak patrzę i zapamiętujęwydatne rysy i lekko haczykowaty nos. Strach na zawsze wtopiłw moją pamięć każdy szczegół. Była to twarz, której nigdy niezapomnę.Drugi mężczyzna, z maską wciąż na twarzy, odwrócił mniedo siebie.– A teraz sobie poczekamy – powiedział.1ŚRODAHol ośmiopiętrowego biurowca zalewało jaskrawe światło,które podkreślało jedynie nieprzeniknioną czerń parkinguznajdującego się na zewnątrz. Recepcjonistka poszła już dodomu, ale Maggie Taylor nadal stała w środku, za szklanymidrzwiami i wyglądała w noc. Zerknęła przez ramię na windę, napróżno czekając, aż czerwona lampka zmieni kolor i rozpoczniesię odliczanie. Może drzwi otworzą się i wyjdzie z nich kolejnaosoba, która zasiedziała się w pracy i chętnie przejdzie z Maggieprzez opustoszały parking, po pustym odcinku ciemnego asfaltuprowadzącym w otchłań, gdzie gdzieś poza zasięgiem wzrokustało jej auto.Komunikaty pogodowe były dla wszystkich doskonałąwymówką, aby wcześniej wyjść z pracy, przez co Maggie miaławręcz pewność, że nikt nie przyjdzie jej na ratunek. Była na [ Pobierz całość w formacie PDF ]