Zahn Timothy - Wyzwolenie 01 - Czarne komando, Książki Fantasy i SF
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Timothy Zahn
Czarne komando
Dylogia: Wyzwolenie tom 1
Tytuł oryginału THE BLACKCOLLAR
Rozdział 1
Poranne słońce, świecące na czystym, błękitnym niebie, zdawało się podejmować tylko
symboliczny wysiłek, by przeciwdziałać wiosennemu ochłodzeniu, które objęło większą część
środkowej Europy. Osłaniając się podniesionym kołnierzem od północnego wiatru wiejącego znad
Jeziora Genewskiego, Allen Caine przyspieszył nieco kroku. Wygodniej byłoby przejechać choć część
drogi, ale tylko ktoś niezorientowany czekałby na taksówki we wschodniej części Nowej Genewy w
Dniu Zwycięstwa. Większość pojazdów została zarekwirowana do przewiezienia dygnitarzy na
stadion, gdzie zorganizowano coroczne obchody zakończenia wojny między Ryqrilami a imperium
Terranu. Caine spodziewał się, że zimno spowoduje zmniejszoną frekwencję. Nie było wprawdzie
obowiązku stawiania się na uroczystościach, lecz w tej udział weźmie kilku Ryqrilów, więc władze
Nowej Genewy nie mogły sobie pozwolić na nieobecność. Allen usłyszał przytłumione okrzyki
dobiegające ze stadionu oddalonego o dobre trzy kilometry. Zadziwiająco bezczelny przejaw
hipokryzji, pomyślał gorzko. Urządzono już dwudzieste dziewiąte z kolei widowisko na cześć
zwycięstwa Ryqrilów. Nie znający faktów przybysz doszedłby do wniosku, że to Demokratyczne
Imperium Terranu wygrało wojnę.
Zwykli ludzie ignorowali Święto. Na ulicach panował tłok jak co dzień, więc Caine nie miał
problemu ze zniknięciem w tłumie. Wyprawę do Nowej Genewy uznał za spóźniony prezent na
dwudzieste szóste urodziny. Przybył tu zaledwie dwa tygodnie temu, lecz już czuł się jak miejscowy.
Podobnie jak inne ziemskie narody, ten także posiadał niepowtarzalny styl i zachował odmienne
zwyczaje. Obecne zadanie Allena polegało właśnie na przyswojeniu sobie owego specyficznego
sposobu bycia. Dzięki przygotowaniu oraz schludnemu wyglądowi mógł, w razie konieczności,
uchodzić za studenta, osobę na kierowniczym stanowisku lub, jeśli odpowiednio przyciąłby brodę,
członka jednego z cechów. W tym rejonie Nowej Genewy, zamieszkanym przez niższe warstwy
średnie, nie miało to na szczęście wielkiego znaczenia, a do dzielnicy rządowej przenosi się dopiero za
kilka tygodni. Do tego czasu zdąży więc nabrać właściwych nawyków.
Dotarł do celu, zanim na dobre przemarzł w zbyt lekkim ubraniu. Niewielka księgarnia wciśnięta
była między dwa bary. W witrynie stały wyblakłe tomy Dickensa i Heinleina. Caine wszedł do środka i
zatrzymał się na moment tuż przy drzwiach, pozwalając oczom przywyknąć do panującego tu
półmroku. Kilka metrów dalej, przy kasie, siedział rozparty właściciel sklepu. Ciekawie przyglądał się
przybyszowi.
– Chce się pan tu ogrzać? – zapytał.
– Właściwie nie – odparł Allen, rozglądając się po wnętrzu. Wzdłuż półek snuło się trzech czy
czterech mężczyzn.
Przeniósł spojrzenie na sprzedawcę i uniósł brwi. Tamten odpowiedział lekkim skinieniem głowy,
więc Allen powoli ruszył jednym z dwóch przejść między regałami. Udając, że z zainteresowaniem
przygląda się tytułom książek, konsekwentnie kierował się na tyły sklepu. Tam, na wpół schowane za
szeroką półką, znajdowały się drzwi z napisem „Tylko dla pracowników”. Odczekawszy, aż wszyscy
klienci będą odwróceni do niego tyłem, Caine cicho wślizgnął się do zagraconego magazynu. Stanął na
2
środku podłogi wyłożonej terakotą, po czym delikatnie nacisnął jedną z płytek. Oczekiwano go,
ponieważ dwumetrowy kwadrat odsunął się natychmiast. Ruszył w dół po drewnianych stopniach
schodów. Pochylił się, a betonowy blok nad jego głową wrócił na swoje miejsce i został dodatkowo
zabezpieczony stalową belką. Allen szedł ostrożnie, tylko jedna lampa bowiem oświetlała schody. U
ich podstawy znajdował się krótki korytarz zakończony drzwiami. Gdy otworzył je i wszedł do
ciemnego pomieszczenia, same zatrzasnęły się za jego plecami.
Nagle zabłysło oślepiające światło. Uniósł ramię, by osłonić oczy, i odruchowo zrobił krok do tyłu.
– Kim jesteś? – zapytał głos.
– Alain Rienzi, adiutant senatora Auriola – odpowiedział natychmiast nieprzyjaznym tonem. –
Wyłączcie to!
Ostre światło zgasło. Zastąpiło je inne, stonowane. Poprzez czerwone plamy skaczące przed
oczyma Caine dostrzegł trzech mężczyzn i kobietę siedzących wokół niskiego stołu.
– Wspaniale – rzekł jeden z zebranych, obracając w dłoniach przedmiot przypominający pudełko
na buty. – Żadnego wahania. Nic w jego głosie nie zdradza kłamstwa i brzmi w nim właściwa doza
arogancji. Jest gotowy, Morrisie.
Drugi z siedzących skinął głową i zwrócił się do Caine’a:
– Siadaj, Allenie.
Przybysz zajął wskazane krzesło i lustrował zgromadzonych. Gdy oczy na dobre przyzwyczaiły się
do oświetlenia, serce zabiło mu mocniej. To nie było jakieś tam spotkanie. Miał przed sobą
przywódców ruchu oporu na obszarze całej Europy. Mężczyzna z pudełkiem – były dowódca
Gwiezdnych Sił Terranu – nazywał się Bruno Hurlimann. Drugi, Raul Marinos, planował i nadzorował
operacje sabotażowe przeciwko rządowi, a nawet bazom wojskowym Ryqrilów przez ostatnich
dwadzieścia dziewięć lat. Kobieta, Jayne Gibbs, była niegdyś powszechnie znaną członkinią
rozwiązanego już demokratycznego parlamentu. Morris zaś to sam generał Kratochwil -ostatni
dowódca obrony Ziemi. Żadne z nich nie wyglądało oczywiście na swój wiek. Pomimo rządowej
kontroli, poprzez czarny rynek do ruchu oporu trafiała wystarczająca ilość iduniny, by liczący
dziewięćdziesiąt dwa lata Kratochwil zachował wygląd czterdziestolatka. Caine spotykał już ich
wszystkich, lecz nigdy razem, w jednym miejscu. Musiało dziać się coś ważnego.
Generał Kratochwil jakby czytał w myślach Caine’a.
– Obawiam się, że okres przygotowań musi zostać gwałtownie skrócony, Allenie – przemówił. –
Musimy znacznie przyspieszyć działania. Zaistniały nieoczekiwane zmiany. Dlatego wylatujesz do
Plinry za niecałe dwadzieścia godzin.
Caine poczuł suchość w gardle.
– Myślałem, że mam zastąpić Alaina Rienziego za kilka tygodni.
– My także – oświadczył generał. – Rienzi jednak wczoraj wyjechał na wakacje i nikogo nie
powiadomił, dokąd się wybiera. Zdecydowaliśmy się więc wykorzystać tę okazję.
Do końca okresu adaptacji pozostało jeszcze tak wiele... ale zapewne poradzi sobie.
– Zdjęliście Rienziego?
3
Marinos przytaknął.
– Dziś rano. Bez kłopotów. – Wskazał kopertę leżącą na stole. – Tu jest jego identyfikator,
oczywiście odpowiednio zmieniony, i reszta twoich rzeczy.
Allen sięgnął po pakunek, uważając, by nie potrącić „wygniatacza pluskiew” w kształcie grzyba,
elektronicznie oślepiającego i ogłuszającego wszystkie pobliskie urządzenia monitorujące.
Otworzywszy kopertę, wyjął niebieski identyfikator, portfel zawierający osobiste oraz rządowe karty
kredytowe, ponad tysiąc marek w banknotach DIT, a wreszcie nie potwierdzony bilet do odległego
świata Plinry.
– Bilet jest właściwie tylko rezerwacją – wyjaśnił Marinos. – Będziesz musiał dać w porcie do
sprawdzenia swój identyfikator, zanim uzyskasz pozwolenie wejścia na pokład.
Widniejąca na dokumencie twarz – pociągła, otoczona starannie ufryzowaną szopą blond włosów –
stanowiła doskonałą replikę oblicza Caine’a. Jedyna różnica w wyglądzie polegała na tym, że Allen
nosił brodę. Pod warstwą plastiku, zapewne nie do naruszenia, znajdował się jednak zestaw odcisków
palców i wzór siatkówki, które wpisane były do mocno strzeżonego systemu komputerowego
mieszczącego się zaledwie dziesięć kilometrów stąd.
– Jest pan pewien, że moje dane zostały właściwie wprowadzone do rządowej kartoteki? – zapytał
Marinosa.
– Wszystkim się zajęliśmy – odparł Raul, a ton jego głosu świadczył o trudnościach, jakie
napotkano przy wykonaniu tego zadania. Naruszenie systemu bezpieczeństwa Ryqrilów to poważna
sprawa.
– Nie mamy jeszcze dla ciebie zgody na wgląd do archiwów na Plinry – powiedział Kratochwil –
ale dostarczą nam ją przed osiemnastą. Udasz się zatem na tę planetę, naopowiadasz o swojej książce i
wyciągniesz odpowiednie dane. – Uśmiechnął się do Allena. – W praktyce oczywiście to nie takie
proste, lecz mam nadzieję, że zdołasz poradzić sobie z większością problemów, które napotkasz.
Caine przytaknął. Chociaż nigdy jeszcze nie powierzono mu poważnej misji, wyćwiczono go
możliwie najlepiej w walce i sztuce samokontroli.
– Jak przedstawia się bieżący układ militarny i jaki ma wpływ na sytuację na Plinry? Ryqrilowie
założyli tam zapewne swoją bazę, prawda?
– Spodziewamy się tego, lecz nie powinno cię to niepokoić. – Kratochwil zwrócił się do
Hurlimanna. – Kapitanie, prosimy o informacje.
– Raporty o wielkim zwycięstwie Ryqrilów nad rasą Chryselli w okolicach Regulusa wydają się
prawdziwe – rzekł Hurlimann tonem wykładowcy z koledżu. – Prawdopodobnie jednak ponieśli straty
większe, niż się przyznają. Zabrali już z różnych baz na Ziemi dwa transportowce klasy Elephant oraz
pełne skrzydło Korsarzy. Wysłali je zapewne na front chrysellijski. Jeżeli i na Plinry posiadają jakąś
bazę, to tam też może mieć miejsce podobna mobilizacja. Ale takie dodatkowe zamieszanie ułatwi ci
wykonanie zadania, jeśli tylko będziesz miał właściwe papiery. – Uśmiechnął się szeroko. – A biorąc
pod uwagę nasze cele, im więcej Ryqrilów znajdzie się na terytorium Chryselli, tym lepiej.
4
– Karty, jak widzisz, układają się sprzyjająco – uznał Kratochwil. – Sądzimy, że do czasu twojego
powrotu z potrzebnymi informacjami uda nam się przygotować załogi do wyruszenia. – Popatrzył na
resztę zgromadzonych. – Czy coś jeszcze?
– Pomoc na Plinry – podsunęła Jayne Gibbs.
– Ach, tak. Allenie, nie mamy żadnego kontaktu z Plinry od czasu, gdy została zdobyta trzydzieści
pięć lat temu, więc nie wiemy, co tam się dzieje. Prawdopodobnie struktura polityczna przypomina tę,
jaka jest na Ziemi; grupy Ryqrilów sprawują władzę poprzez lokalny wiernopoddańczy rząd. Nie ma
jednak sposobu na potwierdzenie tych przypuszczeń. Jeśli napotkasz jakiekolwiek problemy,
powinieneś skorzystać z pomocy działającego tam podziemia.
– Zakładając, że coś takiego istnieje – zauważył Caine.
– To prawda – przyznał wojskowy. – Wciąż jednak żywię nadzieję, że generał Avril Lepkowski
przeżył klęskę planety. Zapamiętaj to nazwisko, Allenie. Jeśli na Plinry funkcjonuje podziemie, to
właśnie Lepkowski będzie nim kierował. Pod koniec wojny zostało tam także niemal trzystu
blackcollarów. Część z nich może wciąż żyć.
Blackcollarowie. Caine wyprostował się nieco, usłyszawszy to określenie. Nigdy osobiście nie
poznał żadnego z tych wspaniale wyćwiczonych wojowników specjalizujących się w walce
partyzanckiej, lecz o ich wyczynach podczas wojny krążyły legendy. Niewielu ich żyło jeszcze na
Ziemi, a większość zniszczyła swoje mundury i wtopiła się w tłum zwykłych ludzi. Garstka
blackcollarów, która pozostała w aktywnej służbie, niemiłosiernie doskwierała Ryqrilom w Północnej
Ameryce.
Kratochwil mówił dalej:
– Postaram się jak najszybciej zebrać kilka nazwisk ludzi przebywających na Plinry. Przygotuję
także mikrolist polecający, na wypadek gdybyś znalazł generała Lepkowskiego. Wiezienie listu będzie
nieco ryzykowne, ale sądzę, że warto. Oczywiście decyzja należy do ciebie. – Wstał. Caine oraz
pozostali także podnieśli się z krzeseł. – To chyba wszystko, co możemy teraz zrobić. Przyjdź tu
ponownie o osiemnastej po resztę dokumentów i ostatnie instrukcje. Do tego czasu nie gol brody.
Wątpię, abyś tutaj napotkał któregoś ze znajomych Rienziego, ale ostrożności nigdy nie za wiele. I
jeszcze jedno; od południa będziemy na dwugodzinnym cyklu zabezpieczającym w księgarni na górze.
Zwróć na to uwagę.
– Rozumiem.
– Dobrze. – Generał wyciągnął rękę ponad stołem i uścisnął dłoń Caine’a. – Kiedy przyjdziesz
wieczorem, może mnie tu nie być, więc żegnam się już teraz. Jesteś dla nas bardzo cenny, Allenie.
Uważaj na siebie. Ale jednocześnie pamiętaj, że to najważniejsza misja, jaką przedsięwzięliśmy w
ciągu ostatnich dwudziestu lat. Nie przesadzę mówiąc, że szansę na oswobodzenie Ziemi spoczywają w
twoich rękach. Może już nigdy nie powtórzy się okazja do wysłania kogokolwiek z naszej planety, a
wiesz, że siłą nie zdobędziemy niezbędnych do dalszej walki informacji. Nie zawiedź nas, Allenie.
Caine spojrzał w piwne oczy generała. Były przejrzyste i pełne zdecydowania. Jednak spojrzenie
dawało wyraz bolesnym przeżyciom generała. Eliksir młodości nie zdołał tego ukryć. Trzynaście lat
przegranej w efekcie wojny i kolejnych dwadzieścia dziewięć przeżytych pod panowaniem wroga
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]