Zamboch.Miroslav.-.Koniasz.01.-.Na ostrzu noza.t.1,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zamboch Mirosław
Na ostrzu noża
Z języka czeskiego przełożyła Anna Jakubowska
Tom I
Prolog
Tobiasz Masner w zamyśleniu bębnił palcami w mahoniowy blat stołu i powoli przeglądał
stosy przybrudzonych, związanych jedynie sznurkiem kartek zapisanych drobnym,
kaligraficznym pismem. Sam dla siebie nazywał te kartki księgami najemników. Studiował je
już chyba po raz tysięczny. Zawierały imiona mężczyzn, ich charakterystyki, opisy czynów,
których dokonali, i czynów, o których mówiono, że je dokonali. Czasem ciężko było
odróżnić, co jest prawdą, co wymysłem, a co zamierzonym kłamstwem. Ale również
kłamstwo niosło w sobie informację, ponieważ zostało stworzone w określonym celu.
Otworzył najgrubszy plik w czarnych okładkach. Już od jakiegoś czasu uważał tego
mężczyznę za swojego człowieka. W ciągu ostatnich miesięcy dołączył do niego trzech
kolejnych. Nie miał dowodów, że chodzi o tego samego najemnika, opierał się raczej na
intuicji, na wrażeniu, które powstało po dziesiątkach i setkach wypowiedzi obcych ludzi,
strzępkach informacji wyrwanych z kontekstu, które zgromadzili dla niego jego właśni
agenci. Oderwał spojrzenie od tekstu i popatrzył przed siebie, na księgozbiór zajmujący całą
jedną ścianę gabinetu. Właśnie się zdecydował. Ten człowiek był wprawdzie ekstremalnie
niebezpieczny, ale obecnie był jedynym, który mógłby tego dokonać. Koniasz.
Rozdział 1
Zlecenie
W sali panował półmrok, ale dwa duże, pięcioramienne świeczniki równomiernie
oświetlały cały stół. Jeszcze przed kilkoma laty nie przeszkadzało mi, gdzie i w jakich
warunkach czytam, jednak ostatnimi czasy podczas lektury przy słabym świetle pieką mnie
oczy i boli głowa. Książka nosiła tytuł „O pochodzeniu gatunków”. Kupiłem ją od nobliwego
handlarza starzyzną, który prawdopodobnie nie rozumiał z niej ani jednego słowa. Zapłaciłem
trzydzieści złotych, a gdyby handlarz umiał się trochę lepiej targować, dałbym i pięćdziesiąt.
Z drugiej strony możliwe, że on myślał coś podobnego o mnie. Tak czy siak, dla nas obu był
to dobry interes. Przewróciłem stronę i dotarłem do początku kolejnego rozdziału. Książka
traktowała o pochodzeniu świata. Napisało ją wspólnie dwóch uczonych, a każdy z nich
forsował inną teorię. Jeden twierdził, że przyroda rozwijała się stopniowo i płynnie, od
prostszych form do bardziej skomplikowanych, drugi był przekonany, że historia świata jest
przerywana niezliczoną ilością kataklizmów, które za każdym razem przestawiają bieg życia
na inny tor. Godne podziwu było, ile argumentów za i przeciw ci dwaj pedanci zdołali
wrzucić do jednego worka, nie wytknąwszy nawet nosów ze swoich pracowni. I jak zręcznie
potrafili się nimi posługiwać! Dopiłem wino i machnąłem na oberżystę, aby doniósł mi cały
dzban. Miejscowe czerwone było naprawdę dobre.
Skrzypnęły drzwi, do gospody wszedł kolejny gość. Z przyzwyczajenia obrzuciłem go
spojrzeniem. Niski, ostre rysy, spiczasty nos, długie siwe włosy starannie uczesane i
napomadowane. Wyglądał mi na księgowego albo adwokata, ale nie była to żadna
przemyślana ocena, ponieważ w Fenidong z machinacji pieniędzmi albo prawem utrzymuje
się co drugi. Fenidong to miasto z największą koncentracją banków na wschód od Cesarstwa
Crambijskiego. Jesteście szlachcicem, posiadacie rozległe grunty, ale macie właśnie pustki w
kieszeni i nie zdołacie spełnić swojego obowiązku lennego? Tutaj z pewnością zdobędziecie
pieniądze, oczywiście po udzieleniu należytych gwarancji. A może nie macie na
sfinansowanie prywatnej lokalnej wojny? Fenidońscy bankierzy z ochotą pójdą wam na rękę.
Co się zaś tyczy świata wewnątrz granic państw stowarzyszonych w Lidze Handlowej,
fenidończycy pożyczą wam pieniądze właściwie na wszystko, od sfinansowania zakazanego
przez Konwent nekroczarownictwa aż po morskie ekspedycje odkrywcze. Na terenach
należących do Ligi musicie jednak przestrzegać rygorystycznego prawa, ponieważ miejscowi
najemnicy są najlepiej opłacani na świecie i zasługują na swoje wynagrodzenie. Albo musicie
brać udział w tak dużym i brudnym przedsięwzięciu, żeby udało wam się przekupić sędziów,
poborców podatkowych i oficerów sił porządkowych. W praktyce podobny ustrój oznacza, że
bez wielkiego niebezpieczeństwa możecie po ciemku przechadzać się nieuzbrojeni po
większości fenidońskich dzielnic, ale jeśli przez przypadek wejdziecie w drogę któremuś z
miejscowych rekinów biznesu, rano będziecie pokarmem dla rybek. Albo dla psów.
Oberżysta przyniósł mi nowy dzban wina, poczekał, aż spróbuję, i odszedł dopiero, kiedy
skinąłem głową. Inną zaletą tutejszego ustroju jest to, że w lepszych lokalach nie musicie
płacić natychmiast, rachunek wystarczy uregulować dopiero przed wyjściem.
Rozczytałem się w kolejnym rozdziale. Ewolucjonista starał się rozprawić ze szczątkami
szkieletów prehistorycznych potworów, które mu do niczego nie pasowały. Gdyby ci dwaj
panowie chcieli, zaprowadziłbym ich na miejsce, gdzie z rzekomo wymarłymi smokami
spotkaliby się in natura.
- Pan Koniasz?
Podniosłem spojrzenie znad książki. W odpowiedniej odległości niepewnie dreptał
adwokat-księgowy. Miał trochę niewyraźną minę. Nie dziwiłem się. Nie należę do jego
świata - dwumetrowy chłop, chudy i żylasty, z nosem złamanym tyle razy, że prawie stracił
pierwotny kształt, do tego wychudła podłużna twarz, oszpecona starymi i nowszymi bliznami.
- Tak, to ja. A pan?
Wzdrygnął się. Niedawno jeden spryciarz rozharatał mi nożem krtań. Przeżyłem, ale
przypłaciłem to głosem i od tego czasu raczej unikam śpiewu. Głośnych rozmów również.
- Tobiasz Masner, przedstawiciel firmy adwokackiej „Masner i spółka”.
- Proszę usiąść. - Wskazałem krzesło po przeciwnej stronie stołu, zamknąłem książkę i
napełniłem drugi kielich, który oberżysta przyniósł, żeby nie wyglądało, że piję sam.
- Czy może pan w jakiś sposób potwierdzić swoją tożsamość? - kontynuował Masner.
Kiedy wkroczył na pewniejszy grunt, jego głos brzmiał bardziej profesjonalnie i
zdecydowanie.
- Nie - odpowiedziałem.
Jego profesjonalizm się rozpłynął.
- Ehm, więc... ja... muszę się przekonać, że to rzeczywiście pan.
- Jak zatem mnie pan poznał, skoro nie jest pan pewien mojej tożsamości? - zapytałem.
- Wnioskując z opisu, nie można pana... ehm, ehm, nie zauważyć - z zakłopotania prawie
zaczął seplenić, ale w końcu wybrnął z tego całkiem dobrze.
- Coś w stylu: na pierwszy rzut oka wstrętny i niebezpieczny?
- Ta-ak - zgodził się po krótkim wahaniu.
- Zatem to ja.
Po chwili namysłu kiwnął głową.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]