Zasady opracowywania przypisow, Materiały na uczelnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->ZASADY OPRACOWYWANIA PRZYPISÓWNiniejszy dokument stanowi wzór tworzenia przypisów. Przedstawiono dwa typy przypisów,które są używane współcześnie: przypis europejski i przypis amerykański. Przypis europejski dajesię poza tekstem (u dołu strony – i tak sugerujemy robić wszystkim studentom – lub na końcutekstu). Przypis amerykański daje się w tekście (w nawiasie) lub poza tekstem (u dołu strony).Zgodnie z polskim zwyczajem większość autorów stosuje przypis europejski i to ten typprzypisów poleca się także studentom Akademii. Ponieważ jednak stosowanie prostszegoprzypisu amerykańskiego rozpowszechnia się szybko, został on także – głównie w celuinformacyjnym – uwzględniony.1. PRZYPIS EUROPEJSKI [poza tekstem]KSIĄŻKI1. Przypis podstawowy:Maciej Gołąb,Spór o granice poznania dzieła muzycznego,Fundacja na Rzecz Nauki Polskiej, Wrocław2003, s. 77.[Uwaga! Podawanie wydawcy (w powyższym przypadku jest to Fundacja…) nie jest konieczne.Ważne, by zachować konsekwencję – jeśli podajemy, to dla każdej książki.]2. Odniesienie powtórne do tej samej strony:Tamże.[lub:]Ibidem.3. Odniesienie powtórne do tej samej książki:Tamże, s. 78.[lub:]Ibidem,s. 78.4. Odniesienie powtórne do wcześniej cytowanej książki, jeśli po drodze cytowaliśmy dziełoinnego autora:M. Gołąb, dz. cyt., s. 78.[lub:]M. Gołąb,op. cit.,s. 78.5. Odniesienie powtórne do wcześniej cytowanej książki, jeśli po drodze cytowaliśmy inne dziełotego samego autora:M. Gołąb,Spór…,s. 78.6. Odniesienie do innej książki tego samego autora, jeśli po drodze nie cytujemy innego autora:Tenże,Chromatyka i tonalność w twórczości Chopina,Kraków 1991, s. 10.[lub:]Idem, Chromatyka i tonalność w twórczości Chopina,Kraków 1991, s. 10.W przypadku autorek:Taż, …Eadem,…7. Przypis podstawowy książki tłumaczonej:Alfred Einstein,Muzyka w okresie romantyzmu,przeł. Michalina i Stefan Jarocińscy, Kraków 1983,s. 56.WYDAWNICTWA Z WIELOKROTNYM USYTUOWANIEMErnst Behler,Frühromantik,Berlin/New York 1992, s. 119.WYDAWNICTWA WIELOTOMOWEWładysław Tatarkiewicz,Historia filozofii,t. 2, Warszawa 1990, s. 51.WYDAWNICTWA ZWARTEDanuta Mirka,Komunikacja muzyczna w stylu późnym,[w:]Styl późny w muzyce, literaturze i kulturze,red.Wojciech Kalaga i Eugeniusz Knapik, Katowice 2002, s. 131-138.ENCYKLOPEDIEMaciej Negrey, hasłoMendelssohn,[w:]Encyklopedia Muzyczna PWM,t. 6, red. ElżbietaDziębowska, Kraków 2000, s. 180.WYDAWNICTWA CIĄGŁE (CZASOPISMA)Przypis podstawowy:Jagna Dankowska,Święto perkusji po raz czwarty,„Ruch Muzyczny” 17/18/2003, s. 28.Heinz Dill,Romantic Irony in the Works of Robert Schumann,„Musical Quarterly” 73/ 1989, s. 87.Mauricio Kagel,Teatr instrumentalny,„Res Facta” 3/1969, s. 53-62.STRONA INTERNETOWAMaciej Jabłoński,Przeciw muzykologii,datadostępu: 28. 01. 20132. CYTATY, PRZYWOŁANIA, KOMENTARZECYTAT POŚREDNICarl Dahlhaus,Filologia a historia recepcji. Uwagi do teorii edycji,„Muzyka” nr 1/1999. Cyt. za: M.Gołąb,Spór…,s. 76.DOPISEK W TEKŚCIE CYTOWANYM„Rozróżnienie to [wersji od wariantu – dop. mój, M.T.] nie budzi wątpliwości i jest pożytecznedopóki tylko zapobiega powstawaniu tekstów mieszanych” (cyt. za: M. Gołąb,Spór…,s. 76.)ZMIANA FORMY GRAMATYCZNEJ TEKSTU CYTOWANEGOZgodnie z definicją struktura jest „[systemem] składników” (cyt. za: M. Gołąb, dz. cyt., s. 190).Wyjaśnienie: w oryginale znajduje się wyrażenie „system składników”. Ponieważ w naszymprzykładzie zaszła konieczność zmiany formy gramatycznej, zostało to zaznaczone nawiasami.OPUSZCZENIE W TEKŚCIE CYTOWANYM„Ideologiczne podstawy takiego poglądu na przedmiot, cel i zakres analizy stworzone zostały […]jeszcze w XIX wieku” (tamże, s. 192).UWAGA!Znak […] stosujemy tylko w środku cytatu, nie na początku i nie na końcu. Znaku […] używamytylko wtedy, kiedy pomijamy tekst w ramach tego samego zdania. Jeśli „przeskakujemy” nadwiększą ilością tekstu, zaznaczamy nowy cytat (np. po przecinku).CYTOWANIE TEKSTÓW OBCOJĘZYCZNYCHJeśli korzystamy z tekstów obcojęzycznych we własnym tłumaczeniu, powinniśmy albo zaznaczyćto na początku pracy, we wstępie (np. formułą: „Jeśli nie podano inaczej, wszystkie tekstyobcojęzyczne w tłumaczeniu autora/autorki”) albo przy każdym cytacie (formuła w przypisie lubw tekście – w nawiasie: „tłum. własne” lub „tłum. autora/autorki”). W każdym przypadku wtekście głównym dajemy przekład, zaś w przypisie – KONIECZNIE – umieszczamy tekst wbrzmieniu oryginalnym.OGÓLNE PRZYWOŁANIE W PRZYPISIEZob. M. Gołąb,Spór…,s. 192.[lub:]Por. M. Gołąb,Spór…,s. 192.3. INDEKS PRZYPISUIndeks przypisu należy umieszczać:- przed znakiem interpunkcyjnym kończącym zdanie (kropka) lub jego część (np. przecinek,średnik);- po cudzysłowie zamykającym cytat;- w szczególnych, rzadkich i uzasadnionych przypadkach po słowie znajdującym się w środkuzdania.4. PRZYPIS AMERYKAŃSKI [w tekście lub u dołu strony – z odniesieniami do wykazubibliograficznego]KSIĄŻKIW tekście podajemy stronę: „Takie stanowisko prezentuje Maciej Gołąb, który postuluje wyjściepoza samą analizę techniczną w kierunku bogatszych, choć zarazem mniej ścisłych rozważańhermeneutycznych [Gołąb 2003: 248-249]”.W bibliografii nie podajemy stron:Gołąb Maciej 2003:Spór o poznanie dzieła muzycznego,Wrocław.Jeśli odwołujemy się do większej liczby publikacji w danym roku, to stosujemy symbolikęliterową:Gołąb Maciej 2003a:Spór o poznanie dzieła muzycznego,Wrocław.WYDAWNICTWA ZWARTE I CIĄGŁE (CZASOPISMA)Literska Barbara 1997:Dziewiętnastowieczne transkrypcje utworów Chopina. Próba systematyki,„Muzyka”nr 4.Negrey Maciej 2000:Mendelssohn, Encyklopedia Muzyczna PWM,t. 6, red. Elżbieta Dziębowska,Kraków.5. UWAGI OGÓLNEElementem dobrego przypisu jest też konsekwentna interpunkcja, wielkie/małe litery, rodzajczcionki oraz spacje!Tytuły (jak wynika z powyższych przykładów) podaje się w różny sposób: książki i artykułykursywą bez cudzysłowu, czasopisma – zwykłą czcionką w cudzysłowie.Sposób wprowadzenia cytatów nie jest ściśle określony: można dawać je w cudzysłowie lubkursywą – byle konsekwentnie. Dłuższe cytaty można umieszczać tzw. petitem – czyli mniejszączcionką (wielkości czcionki używanej w przypisie) i z wcięciem z lewej strony.Dobrym zwyczajem jest odpowiednie stosowanie inicjałów imion.Żelazna zasada: każdapostać, która po raz pierwszy pojawia się w tekście, powinna być wymieniona z imienia inazwiska.Jedynie w przypisach można ewentualnie stosować tylko inicjał imienia, również przypierwszym przytoczeniu. Tak czy owak, inicjał imienia powinien pojawić się w każdym kolejnympojawieniu się danego autora w przypisie (dotyczy także imion tłumaczy tekstówobcojęzycznych).Opracował Marcin Trzęsiok [ Pobierz całość w formacie PDF ]