Zaufaj mi Anno - Joanna Opiat - Bojarska, Ebooki(1)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->===b1w/WmwJbwpoCzMENwdjUGBSalpsCGxUMVVgBDxePA8=Niebezpieczeństwo jest piękną rzeczą,jeśli się jej świadomie poszukuje.Ernest Hemingway===b1w/WmwJbwpoCzMENwdjUGBSalpsCGxUMVVgBDxePA8=ROZDZIAŁ 145 dni do walentynekZ trudem wciąga nosem kolejne porcje powietrza. Mieszanina gazów i aerozolijest bladozielona. Mógłby przysiąc, że widzi dwuatomowe cząsteczki tlenu, krążącewśród azotu. Zachwycałby się nimi dłużej, gdyby nie rosnąca temperatura otoczenia.Bladozielona chmura drażni jego skórę. Musi koniecznie wyjść na zewnątrz, byuniknąć poparzenia. Dokładnie w tej chwili ruszyć nogą! Jedną. Zmobilizowaćorganizm. Od czegoś powinien zacząć. Skupić się i otworzyć balkon, zanimtemperatura wzrośnie na tyle, by bez problemu stopić tytan.– Powietrza…Na twarzy czuje języki ognia. W myślach ocenia ich wartość: tysiąc sześćsetstopni Celsjusza. Nie chce otwierać ust i dzielić się tym odkryciem z kumplami.W końcu w takiej chwili każdy myśli tylko i wyłącznie o sobie.Skupienie. Prawa noga unosi się i opada kilkadziesiąt centymetrów dalej. Pochwili dołącza do niej lewa. Znowu prawa. Dłoń z wysiłkiem poszukuje celuwyprawy. Klamka, którą chce złapać, bawi się z nim w „kotka i myszkę”. Za każdymrazem kiedy wyciąga rękę, by jej dotknąć, ona w ostatniej chwili przeskakuje w boki śmieje mu się w twarz. Odpowiada rechotem. Jest przecież o wiele inteligentniejszyod klamki. W końcu ją oszuka. Pomaga sobie drugą ręką i ostatkiem sił osiąga cel.Tak muszą czuć się himalaiści w drodze na szczyt.Kolejna myśl napawa go dumą. Pokonuje swoje granice. Dotyka niemożliwego.Za chwilę osiągnie swój Mont Everest.Okno balkonowe się otwiera, a on z bólem głowy robi duży krok. Zrobiłbyjeszcze jeden, ale zatrzymuje go stalowa balustrada.– Pię…knie tu!Morska bryza przyjemnie chłodzi rozgrzane policzki. Soczysta zieleń powala gona kolana. Jest wszędzie. Na dachach, balkonach, parapetach, podwórkui samochodzie, który stał w miejscu niedozwolonym.– Grzechu? Co robisz? – dochodzą głosy z wnętrza mieszkania.Nie potrafi ich rozszyfrować. Są męskie czy damskie? Znajome czy obce? Czy toma w ogóle jakieś znaczenie? Nie będzie ich słuchał. Będzie żył, jak chce, oglądał, cochce, i wdychał, co wdycha.Kuca i z bliska przygląda się balkonowej posadzce. Nigdy nie widział takiejtrawy. Puszystej jak pianki marshmallows.– Grzechu! Chodź tu!Nie wie, dokąd miałby iść, bo nie wie, gdzie się znajduje. Zagubił pojęcia „tu”i „tam”. Dobrze mu z tym. Przyjemnie i pięknie. Tak właśnie odczuwa słowo„relaks”.Trawa rośnie nawet na krawędzi balustrady. Intensywna zieleń zachęca, aby sięodprężyć. Wytarzałby się w niej.− Przeprosisz mnie i będziemy kwita, OK?− Co? – mówi, zdziwiony, bo mężczyzna zadający pytanie pojawia się w zasięgujego wzroku.Nie rozpoznaje go, ale się boi. Tylko czego? Że nieznajomy zadepczewypielęgnowaną trawę? Że zużyje jego tlen?– Przeprosisz mnie, a ja zapomnę…– Sam się przeproś! – warczy. – Spieprzaj. Zamknij drzwi. Gorąc tu leci.Kolejna myśl go zadziwia. Ktoś musi dbać o tę trawę, by w takim upalezachowała żywy kolor.===b1w/WmwJbwpoCzMENwdjUGBSalpsCGxUMVVgBDxePA8= [ Pobierz całość w formacie PDF ]