Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne u osób dorosłych, Stomatologia, II rok, Medycyna ratunkowa, Medycyna ...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne
u osób dorosłych
Jerry P. Nolan, Charles D. Deakin, Jasmeet Soar, Bernd W. Böttiger, Gary Smith
4a. ZAPOBIEGANIE
WEWNA˛TRZSZPITALNEMU
ZATRZYMANIU KRA˛
˙
ENIA
niewła´ ciwe zastosowanie tlenoterapii, brak monitoro-
wania, brak zaanga˙owania najbardziej do´wiadczo-
nego personelu, zła komunikacja, nieumieje
˛
tno´ ´
pracy w zespole, nieuzasadnione podejmowanie
czynno´ci resuscytacyjnych [3, 7]. Liczne badania
wykazały, ˙e personelowi medycznemu brakuje wie-
dzy i umieje˛tno´ci dotycza˛cych poste˛powania w sta-
nach nagłych. Przykładowo szkola˛cy sie˛ lekarze mo-
ga˛ nie zna´ zasad: tlenoterapii [10], gospodarki wod-
no-elektrolitowej [11], leczenia bólu [12], uzyskiwania
´ wiadomej zgody pacjenta [13], pulsoksymetrii [14]
i dawkowania leków [15]. Studenci medycyny moga
˛
mie´ trudno´ ci z rozpoznaniem nieprawidłowego to-
ru oddychania [16]. Studia medyczne ´le przygotowu-
ja˛ młodych lekarzy do pracy, nie ucza˛ badania i inter-
pretacji podstawowych czynno´ ci ˙yciowych pacjen-
ta i poste
˛
powania w stanach nagłych [17]. Mało jest
danych, które wskazywałyby, ˙e przygotowanie prak-
tyczne i teoretyczne do´ wiadczonego personelu me-
dycznego jest lepsze [18, 19]. Cze˛sto brakuje mu
pewno´ ci i decyzyjno´ci w stanach nagłych, a usys-
tematyzowany sposób oceny krytycznie chorych pac-
jentów jest rzadko stosowany [20].
Przedstawienie problemu
Ta nowa cze˛´´ wytycznych podkre´la znaczenie zapo-
biegania wewna˛trzszpitalnemu zatrzymaniu kra˛˙enia.
Mniej ni˙ 20% pacjentów, u których dochodzi do zatrzy-
mania kra
˛
˙enia w szpitalu zostaje wypisanych do do-
mu [1, 2]. Wie˛kszo´´ takich osób ma NZK monitorowa-
ne (VF) i natychmiast zauwa˙one, a defibrylacje˛ wyko-
nuje sie˛ niezwłocznie. Przyczyna˛ NZK u tych pacjen-
tów jest niedokrwienie mie
˛
´nia sercowego.
Zatrzymanie kra˛˙enia u pacjentów nie monitorowa-
nych na oddziałach jest zwykle zdarzeniem daja˛cym
sie˛ przewidzie´ i ma najcze˛´ ciej przyczyne˛ pozaser-
cowa
˛
. Cze
˛
sto powolne i stopniowe pogorszenie sta-
nu ogólnego, wła˛czaja˛c hipoksemie˛ i obni˙enie ci´ -
nienia te˛tniczego krwi, nie zostaje zauwa˙one przez
personel albo jest rozpoznawane ale niewystarczaja˛-
co leczone [3, 4]. Zatrzymanie kra
˛
˙enia u tej grupy
pacjentów najcze
˛
´ciej zwia
˛
zane jest z rytmami nie
wymagaja˛cymi defibrylacji, a prze˙ywalno´´ do wypi-
su ze szpitala jest bardzo niska [1, 5].
Rozpoznawanie pacjentów w stanie
krytycznym
W dokumentacji medycznej pacjentów, u których do-
szło do NZK, albo którzy nieoczekiwanie wymagali
przyje˛cia na Oddział Intensywnej Terapii (OIT), cze˛sto
znajduja˛ sie˛ dowody ´wiadcza˛ce o braku rozpoznania
lub braku leczenia pojawiaja˛cych sie˛ zaburze´ oddycha-
nia i kra
˛
˙enia [3, 4, 6–8]. Badanie ACADEMIA wykazało
takie dane w przypadku 79% zatrzyma´ kra˛˙enia,
55% zgonów i 54% nieoczekiwanych przyje˛´ na OIT
[4]. Wczesne i efektywne leczenie cie˛˙ko chorych pa-
cjentów mo˙e zapobiec niektórym zatrzymaniom kra
˛
˙e-
nia, zgonom i nieplanowanym przyje
˛
ciom na OIT. Tyl-
ko jedna trzecia spo´ród pacjentów, u których błe˛dnie
rozpoznano NZK umiera pó´niej [9].
Generalnie objawy kliniczne w stanach nagłych, nie-
zale˙nie od przyczyny wyj´ciowej sa˛ podobne, ponie-
wa˙ odzwierciedlaja˛ niewydolno´´ układu oddecho-
wego, kra
˛
˙enia i nerwowego. Zaburzenia procesów
fizjologicznych sa˛ cze˛ste u pacjentów oddziałów
ogólnych [21], ale mimo to pomiary i rejestracja wa˙-
nych zmian w tym zakresie zdarza sie˛ znacznie rza-
dziej ni˙ jest to po˙a˛dane [3, 4, 8]. Zadziwiaja˛co cze˛-
sto zaburzenia oddychania moga˛ poprzedza´ NZK
[22]. Wiele szpitali, chca˛c poprawi´ wczesna˛ identyfi-
kacje˛ pacjentów w stanie krytycznym, u˙ywa obec-
nie skal wczesnego ostrzegania (Early Warning Sco-
res — EWS) lub stosuje „kryteria wezwania” [23–25].
EWS przyznaja
˛
punkty na podstawie odchyle´ od
warto´ci uznanych za prawidłowe ocenianych para-
metrów ˙yciowych [23–25]. Punkty przyznane w trak-
cie obserwacji jednej lub wie˛cej czynno´ ci ˙ycio-
wych albo ła
˛
czna liczba punktów w EWS moga
˛
wskazywa´ na potrzebe˛ zwie˛kszenia cze˛sto´ ci oce-
ny parametrów fizjologicznych u pacjenta, wezwania
lekarza lub zespołu resuscytacyjnego spoza oddzia-
Istota niedostatecznej opieki
w stanach nagłych
Niedostateczna opieka dotyczy cze˛sto podstawo-
wych aspektów: nieskuteczne leczenie zaburze´
dro˙no´ ci dróg oddechowych, oddychania i kra
˛
˙enia,
43
 Rozdział 4
łu. Alternatywnie, systemy stosuja
˛
ce „kryteria wezwa-
nia” opieraja˛ sie˛ na rutynowej obserwacji pacjenta,
a wezwania dokonuje sie˛, gdy jedna lub wie˛cej oce-
nianych zmiennych osia˛gnie skrajne warto´ ci [23,
26]. Nie ma aktualnie danych pozwalaja˛cych okre´ li´
wy˙szo´ ´ jednego systemu nad drugim, ale mo˙e
sie˛ wydawa´, ˙e lepiej stosowa´ EWS pozwalaja˛ca˛
´ ledzi´ zmiany fizjologii i ostrzega´ przed zagra˙aja˛-
cym załamaniem procesów fizjologicznych, ni˙ „kryte-
ria wezwania”, aktywuja
˛
ce odpowied´ dopiero wtedy,
gdy przekroczone zostana˛ skrajne warto´ ci parame-
trów fizjologicznych.
ciem zespołu resuscytacyjnego [34]. W tym kontek´-
cie, w poła˛czeniu z niska˛ prze˙ywalno´cia˛ wewna˛trz-
szpitalnych zatrzyma´ kra˛˙enia, ro´nie znaczenie
wczesnego rozpoznawania i leczenia krytycznie cho-
rych pacjentów tak, aby zapobiec zatrzymaniu kra˛˙e-
nia. Termin ‘zespół resuscytacyjny’ sugeruje, ˙e be
˛
dzie
on wezwany dopiero gdy dojdzie do NZK.
W niektórych szpitalach zespoły resuscytacyjne zasta˛-
piono „zespołami do stanów nagłych” (Medical Emer-
gency Team — MET), wzywanymi nie tylko do pacjen-
tów z NZK, ale równie˙ w przypadkach nagłego pogor-
szenia stanu ogólnego [26]. MET zwykle tworza˛ leka-
rze i piele˛gniarki oddziałów intensywnej terapii oraz od-
działów ogólnych. Zespoły sa˛ aktywowane gdy spełnio-
ne zostana˛ okre´lone kryteria. MET mo˙e wezwa´ ka˙-
da z osób zaanga˙owanych w leczenie pacjenta.
Wczesne wezwanie MET mo˙e zredukowa´ liczbe˛ za-
trzyma´ kra
˛
˙enia, zgonów i nieplanowanych przyje
˛
´
do OIT [35, 36]. Zespoły te moga
˛
okaza´ sie
˛
tak˙e
przydatne w wykrywaniu błe˛dów medycznych, popra-
wi´ decyzyjno´´ w zakresie niepodejmowania resuscy-
tacji i zmniejszy´ liczbe˛ zgonów na oddziałach poope-
racyjnych [37, 38]. Interwencje MET sa
˛
cze
˛
sto proste,
jak np. rozpocze˛cie tlenoterapii czy płynoterapii [39].
Istnieja˛ doniesienia dotycza˛ce analizy wezwa´ MET
w cia˛gu doby, które sugeruja˛, i˙ aktywno´´ systemów
rozpoznawania stanów nagłych i odpowiedzi na nie
nie zawsze jest jednakowa przez cała
˛
dobe
˛
[40]. Oce-
na wpływu obecno´ci MET na wyniki ko´cowe lecze-
nia jest trudna. Wiele dotychczas przeprowadzonych
bada´ mo˙na skrytykowa´ z powodu błe˛dów w struktu-
rze badania. Ostatnie rzetelne randomizowane bada-
nie z grupa
˛
kontrolna
˛
wykazało, ˙e wprowadzenie
MET zwie˛kszyło liczbe˛ wezwa´ tego zespołu, jednak-
˙e nie udało sie˛ wykaza´ zmniejszenia wyste˛powania
zatrzyma´ kra˛˙enia, nieoczekiwanych zgonów czy mo˙-
liwych do uniknie˛cia przyje˛´ na OIT [41].
Istnieja˛ racjonalne przesłanki kliniczne do stosowa-
nia EWS albo „kryteriów wezwania” w celu wczesnej
identyfikacji chorych. Jednak˙e czuło´ ´, specyficz-
no´ ´ i dokładno´ ´ EWS i „kryteriów wezwania”
w przewidywaniu wyników leczenia wymaga jeszcze
oceny [27, 28]. Liczne badania potwierdzaja˛, ˙e za-
burzenia czynno´ ci serca, ci´ nienia te
˛
tniczego krwi,
cze˛sto´ ci oddychania i stanu ´ wiadomo´ci sa˛ ozna-
ka˛ zagra˙aja˛cego krytycznego pogorszenia stanu pa-
cjenta [22, 23, 29]. Wykazanie warto´ ci prognostycz-
nej wymienionych parametrów wymaga dalszej oce-
ny, poniewa˙ nie wszystkie wa˙ne czynno´ ci ˙ycio-
we sa˛, albo moga˛ by´ monitorowane w sposób cia˛-
gły na oddziałach ogólnych. Liczne badania ukazały
nieprawidłowo´ ci w rejestrowaniu pomiarów czynno´-
ci ˙yciowych i brak cia
˛
gło´ ci prowadzenia dokumen-
tacji [3, 4, 8, 30]. Stosowanie fizjologicznych syste-
mów oceny mo˙e zwie˛kszy´ cze˛sto´ ´ monitorowa-
nia czynno´ ci ˙yciowych. Be˛dzie to u˙yteczne
w prognozowaniu pod warunkiem, ˙e monitorowanie
pacjentów hospitalizowanych stanie sie
˛
powszechne
na wszystkich oddziałach. Nawet je´ li personel me-
dyczny ma ´ wiadomo´ ´ znaczenia pogorszenia sie˛
parametrów ˙yciowych, cze˛sto zaje˛cie sie˛ pacjentem
albo przekazanie go na oddział o wy˙szym poziomie
opieki odbywa sie˛ z opó´nieniem [3, 4, 7]. Efekty
u˙ycia skal ostrzegania opartych na zmianach czyn-
no´ ci ˙yciowych sa˛ zache˛caja˛ce, jakkolwiek mo˙li-
we, ˙e bardziej subiektywne podej´ cie, bazuja˛ce na
do´ wiadczeniu i specjalistycznej wiedzy personelu
równie˙ be
˛
dzie efektywne [32].
W Wielkiej Brytanii rozwina˛ł sie˛ system „opieki z wy-
przedzeniem”, bazuja˛cy na personelu piele˛gniarskim,
działaja˛cym pojedynczo lub w zespole, okre´lany jako
„intensywna opieka z zewna
˛
trz” [42]. To działanie przy-
biera ró˙ne formy, pocza˛wszy od jednej piele˛gniarki po
wielodyscyplinarne zespoły doste˛pne przez 24 godziny
7 dni w tygodniu.Wymienione sposoby poste˛powania
moga
˛
zmniejsza´ liczbe
˛
zgonów na oddziale, ilo´´ nie-
korzystnych incydentów pooperacyjnych, przyje
˛
´ i po-
nownych przyje˛´ (po uprzednim wypisie) na OIT oraz
poprawia´ prze˙ycie [43–45].
Strategia działania w stanach nagłych
Tradycyjny sposób poste
˛
powania w NZK to podje
˛
cie
działa´ przez personel szpitala („zespół resuscytacyj-
ny”) po stwierdzeniu zatrzymania kra˛˙enia. Obecno´´
zespołu resuscytacyjnego wydaje sie˛ zwie˛ksza´ prze-
˙ycie w NZK w porównaniu z sytuacjami kiedy nie był
on doste˛pny [33]. Jednak˙e rola zespołów resuscyta-
cyjnych jest kwestionowana. W jednym z bada´ do wy-
pisu ze szpitala prze˙yli tylko ci pacjenci, u których po-
wrót spontanicznego kra˛˙enia nasta˛pił przed przyby-
Innymi próbami poprawy opieki w oddziałach szpital-
nych, profilaktyki pogorszenia stanu ogólnego oraz
wysta˛pienia NZK sa˛: nowy proces przyjmowania pa-
cjentów do szpitala, wczesne monitorowanie czynno-
´ ci ˙yciowych i interwencje lecznicze na oddziałach
44
Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne u osób dorosłych
ratunkowych, a tak˙e wyselekcjonowanie specjalnej
grupy lekarzy medycyny ratunkowej. Strategia działa-
nia polega na wsparciu zespołu przyjmuja˛cego pa-
cjenta umieje˛tno´ ciami specjalisty w zakresie resus-
cytacji [46]. Stanowiska ogólne i chirurgiczne zlokali-
zowane w jednym miejscu sa
˛
przeznaczone dla
wszystkich nagłych przyje˛´, dopóki nie zostanie
okre´ lony wymagany poziom opieki. Pacjenci sa˛
monitorowani i obserwowani do 72 godzin. W tych
warunkach do´wiadczony personel medyczny jest ca-
ły czas do dyspozycji i istnieje stały doste˛p do diag-
nostyki oraz mo˙liwo´´ wykonania pilnych inter-
wencji leczniczych [47]. W odró˙nieniu od tradycyjne-
go systemu, w którym pacjenci i personel sa˛ rozpro-
szeni w szpitalu, takaa lokalizacja zapewnia koncen-
tracje˛ personelu lekarskiego, piele˛gniarskiego i reha-
bilitantów.
Podejmowanie decyzji o resuscytacji
Nale˙y rozwa˙y´ „nie podejmowanie resuscytacji”
DNAR je˙eli pacjent:
l
nie ˙yczy sobie podejmowania RKO,
l
nie prze˙yje zatrzymania kra˛˙enia nawet gdy resu-
scytacja zostanie podje˛ta.
Personel szpitalny cze˛sto nie rozwa˙a, czy przyste˛-
powanie do resuscytacji jest wła´ ciwe, a podejmowa-
nie zabiegów resuscytacyjnych w nierokuja˛cych przy-
padkach jest powszechne. Nawet je´ li jest oczywiste
˙e dojdzie do NZK czy zgonu, rzadko podejmowane
sa˛ decyzje dotycza˛ce wskaza´ do resuscytacji u da-
nego pacjenta [4]. W wielu krajach europejskich nie
ma formalnych regulacji dotycza˛cych protokołu
DNAR, a praktyka konsultowania decyzji z pacjenta-
mi jest ró˙na [56]. Poste
˛
p w zakresie wiedzy i umie-
je˛tno´ ci w resuscytacji, a tak˙e podejmowanie decy-
zji o nieprzyste˛powaniu do resuscytacji powinny po-
prawi´ jako´ ´ doste˛pnej opieki nad pacjentami i za-
pobiec daremnym próbom resuscytacji (patrz roz-
dział 8).
Wielu cie˛˙ko chorych pacjentów przyjmowanych do
szpitala przez oddział ratunkowy niewa
˛
tpliwie wyma-
ga natychmiastowych interwencji typowych dla inten-
sywnej terapii. Wczesne, ukierunkowane leczenie na
oddziale ratunkowym odwraca zaburzone procesy
fizjologiczne i wydaje sie
˛
poprawia´ prze˙ycie pa-
cjentów [48].
Wła´ ciwe umieszczenie pacjentów
Wytyczne dotycza˛ce zapobiegania
wewna˛trzszpitalnym zatrzymaniom
kra˛˙ enia
W warunkach idealnych najcie
˛
˙ej chorych pacjentów
powinno sie˛ przyjmowa´ na oddziały zapewniaja˛ce naj-
lepszy nadzór, opieke˛ piele˛gniarska˛ oraz najwy˙szy po-
ziom wspomagania ˙yciowo wa˙nych narza˛dów. Tak
sie˛ cze˛sto dzieje, chocia˙ niektórzy pacjenci zostaja˛
umieszczeni niewła´ciwie [49]. Organizacje mie
˛
dzy-
narodowe przygotowały definicje ró˙nych poziomów
opieki i opracowały kryteria przyje˛cia i wypisu dla od-
działów wzmo˙onego nadzoru i intensywnej opieki me-
dycznej [50, 51].
Poni˙ ej przedstawione strategie moga˛ zapobiec
mo˙ liwym do uniknie˛cia zatrzymaniom kra˛˙ enia
w szpitalu.
1. Leczenie pacjentów w stanie cie˛˙kim oraz obar-
czonych ryzykiem NZK nale˙y prowadzi´ na wła´ -
ciwych oddziałach, w których poziom opieki jest
dostosowany do stanu pacjenta.
Obsada personalna
2. Pacjenci w stanie cie˛˙kim wymagaja˛ systematycz-
nej obserwacji: nale˙y dostosowa´ cze˛sto´ ´ i ro-
dzaj monitorowania do cie
˛
˙ko´ ci choroby oraz
prawdopodobie´stwa pogorszenia stanu ogólne-
go i NZK. Cze˛sto potrzebna jest jedynie prosta
obserwacja (te˛tno, ci´ nienie te˛tnicze krwi, cze˛-
sto´´ oddechów).
Ilo´ ´ personelu w szpitalu jest zwykle najni˙sza
w nocy i w weekend. Mo˙e to wpływa´ na jako´ ´
monitorowania pacjentów, leczenie i wyniki ko´co-
we. Przyje˛cia na oddziały ogólne po godzinie 17.00
[52], albo do szpitala w weekend [53] wia˛˙a˛ sie˛
z wy˙sza
˛
´ miertelno´ cia
˛
. Ryzyko zgonu w szpitalu
w przypadku pacjentów wypisywanych z OIT na od-
działy ogólne w nocy jest wy˙sze ni˙ dla tych, któ-
rzy sa˛ wypisywani w dzie´ albo na oddziały inten-
sywnego nadzoru [54]. Jedno z bada´ wykazało, ˙e
zwie˛kszona liczba personelu piele˛gniarskiego wia˛˙e
sie˛ z spadkiem ilo´ ci NZK, jak równie˙ cze˛sto´ci wy-
ste˛powania zapalenia płuc, wstrza˛sów i zgonów [55].
3. W celu identyfikacji pacjentów w stanie cie˛˙kim al-
bo obarczonych ryzykiem pogorszenia stanu ogól-
nego i NZK nale˙y stosowa´ skale wczesnego
ostrzegania (EWS).
4. Nale˙y stosowa´ systemy monitorowania, które
umo˙liwiaja˛ regularne pomiary i rejestracje˛ czyn-
no´ ci ˙yciowych.
45
Rozdział 4
5. Nale˙y stworzy´ jasne, swoiste reguły okre´ laja
˛
-
ce poste˛powanie w odpowiedzi na EWS. Powin-
ny one zawiera´ zalecenia co do dalszego le-
czenia i okre´ la´ zakres odpowiedzialno´ ci per-
sonelu medycznego — lekarskiego i piele˛gniar-
skiego.
czas oczekiwana na bardziej zaawansowana
˛
pomoc.
8. Nale˙y rozpozna´ pacjentów, u których zaburzenia
kra˛˙enia i oddychania sa˛ przewidywanym zdarze-
niem ko´cowym i u których wdro˙enie RKO jest
niewła´ciwe, a tak˙e zidentyfikowa´ pacjentów, któ-
rzy nie ˙ycza˛ sobie takiego leczenia. Szpital powi-
nien mie´ regulacje dotycza˛ce niepodejmowania re-
suscytacji oparte na krajowych wytycznych, zrozu-
miałe dla całego personelu medycznego.
6. W szpitalu powinien obowia˛zywa´ jednolity wzorzec
poste˛powania w stanach nagłych. Mo˙e to by´ wez-
wanie powołanego zespołu z zewna
˛
trz albo zespo-
łu resuscytacyjnego (np. MET) zdolnego do działa-
nia w odpowiedzi na nagłe pogorszenie stanu ogól-
nego, wykryte za pomoca˛ stosowanych metod. Ze-
spół musi by´ doste˛pny przez 24 godziny na dobe˛.
9. Nale˙y sie˛ upewni´, ˙e opieraja˛c sie˛ na doste˛p-
nych bazach danych prowadzony jest wła´ ciwy
audyt zatrzyma´ kra˛˙enia, fałszywych rozpozna´
NZK, nieoczekiwanych zgonów i mo˙liwych do
uniknie˛cia przyje˛´ na OIT. Audytem powinny zo-
sta´ równie˙ obje˛te zdarzenia poprzedzaja˛ce
oraz wdro˙one poste
˛
powanie.
7. Nale˙y przeszkoli´ cały personel medyczny
w zakresie rozpoznawania, monitorowania i po-
ste˛powania z pacjentami w stanie cie˛˙ kim. Doty-
czy to równie˙ działa´ podejmowanych pod-
46
Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne u osób dorosłych
4b. RESUSCYTACJA
WEWNA˛TRZSZPITALNA
Szkolenie osób rozpoczynaja˛cych
resuscytacj˛
Je˙eli dojdzie do NZK w szpitalu, podział na podsta-
wowe i zaawansowane zabiegi resuscytacyjne jest
arbitralny; w praktyce resuscytacja jest procesem cia˛-
głym i opiera sie
˛
na zdrowym rozsa
˛
dku. Istnieje spo-
łeczne oczekiwanie, ˙e personel medyczny potrafi
wykonywa´ resuscytacje˛ kra˛˙eniowo-oddechowa˛.
W przypadku wszystkich wewna˛trzszpitalnych zatrzy-
ma´ kra
˛
˙enia nale˙y sie
˛
upewni´, ˙e:
Ka˙da osoba spo´ ród personelu medycznego powin-
na potrafi´ rozpozna´ NZK, wezwa´ pomoc i rozpo-
cza˛´ RKO. Personel powinien wykonywa´ czynno´ ci
w zakresie których został przeszkolony (przykładowo
osoby pracuja˛ce na OIT i oddziałach ratunkowych
be˛da˛ miały wie˛ksze do´wiadczenie ni˙ te, które nie
sa˛ systematycznie w ramach codziennych obowia˛z-
ków zaanga˙owane w resuscytacje
˛
). Personel szpi-
talny biora˛cy udział w resuscytacji mo˙e mie´ zró˙ni-
cowane umieje˛tno´ci udra˙niania dróg oddecho-
wych, prowadzenia wentylacji, czy przywracania kra˛-
˙enia. Ratownicy powinni wykonywa´ te czynno´ ci,
w zakresie których sa
˛
przeszkoleni i kompetentni.
l
Zatrzymanie kra˛˙enia i oddychania zostanie na-
tychmiast rozpoznane.
l
Pomoc jest osia
˛
galna pod standardowym nume-
rem telefonu.
Ilo´ ´ osób udzielaja˛cych pomocy
l
Natychmiast rozpocznie sie˛ RKO z wykorzysta-
niem przyrza
˛
dów do udra˙niania dróg oddecho-
wych, np. maski krtaniowej oraz, je´ li be˛da˛ wska-
zania, wykonaniem próby defibrylacji w cia˛gu
3 minut.
Działaja˛cy w pojedynke˛ ratownik, podejmuja˛cy resu-
scytacje
˛
, musi wezwa´ pomoc. Je´ li obecne sa
˛
inne
osoby z personelu, kilka czynno´ ci mo˙e by´ wyko-
nywanych równocze´ nie.
Dokładna kolejno´´ działania w przebiegu NZK
w szpitalu be˛dzie zale˙ała od wielu czynników, wła˛-
czaja˛c w to:
Dost˛ pny sprz˛ t
We wszystkich klinicznych miejscach w szpitalu
sprze˛t i leki umo˙liwiaja˛ce prowadzenie resuscytacji
powinny by´ natychmiast doste˛pne. W idealnych wa-
runkach sprze
˛
t do RKO, wła
˛
czaja
˛
c w to defibrylator,
leki i sposób ich rozmieszczenia, powinny by´ takie
same w całym szpitalu [57].
l
Lokalizacje˛ (oddział szpitalny/poza oddziałem; od-
dział prowadza
˛
cy monitorowanie/nieprowadza
˛
cy
monitorowania).
l
Stopie´ wyszkolenia osób rozpoczynaja˛cych resu-
scytacje
˛
.
Zespół resuscytacyjny
l
Ilo´ ´ osób udzielaja˛cych pomocy.
Zespół resuscytacyjny w dotychczasowym rozumieniu
jest wzywany tylko wtedy, gdy zostanie rozpoznane
NZK. Alternatywnie szpital mo˙e wprowadzi´ strategie˛
rozpoznawania pacjentów obarczonych ryzykiem NZK
zanim do niego dojdzie (np. wezwanie MET) [35, 36,
39, 41, 58]. Termin ‘zespół resuscytacyjny’ odnosi sie˛
do całej grupy ró˙nych zespołów funkcjonuja˛cych
w szpitalach. Zatrzymanie kra˛˙enia w szpitalu rzadko
jest nagłe, czy nieoczekiwane. Działania zmierzaja
˛
ce
do rozpoznania pacjentów obarczonych ryzykiem za-
trzymania kra˛˙enia moga˛ umo˙liwi´ prewencje˛ niektó-
rych zatrzyma´ albo zapobiec podejmowaniu darem-
nych wysiłków resuscytacyjnych.
l
Doste˛pny sprze˛t.
l
Sposób organizacji działa´ w szpitalu w odpowie-
dzi na NZK i inne stany nagla˛ce (np. MET, zespół
resuscytacyjny).
Lokalizacja
Pacjenci, którzy byli monitorowani w czasie gdy do-
szło do NZK maja˛ zwykle natychmiast stawiane roz-
poznanie. U pacjentów oddziałów ogólnych mo˙e do-
chodzi´ do pogarszania stanu ogólnego przez pe-
wien czas i niezauwa˙onego NZK. Najkorzystniej by
było, gdyby wszyscy pacjenci obarczeni ryzykiem
NZK mogli by´ leczeni na oddziałach prowadza˛cych
monitorowanie, gdzie sprze
˛
t do prowadzenia zabie-
gów resuscytacyjnych jest natychmiast doste˛pny.
Natychmiastowe działania w przypadku
utraty przytomno´ ci w szpitalu
Algorytm poste˛powania w przypadku zatrzymania
kra˛˙enia w szpitalu ilustruje rycina 4.1.
47
[ Pobierz całość w formacie PDF ]